ديس جي ڌرتي جڏهن آهي رُني
ڪين پوندا هِن تڏهن شاعر سُمهي
هٿ لڪيرن ۾ ڪڏهن ڀُلجي نه پَئهُ
سگھه سان هر آس هت آهي پُني
تنهنجي پاڙي ۾ مليو مونکي سُڪون
هر گھٽي مون شهر جي آهي گھمي
قافلو ڪڪرن سندو رمندو رهيو
راتِ، تارن جي ڍڪي آئي چُني
ڄڻُ ٿيا بيڪار ڪنهن پٿر جيان
جن چون جي ڀاڳَ ۾ ناهي چمي.