دُکي ديس جي چانڊوڪي رات
چنڊ شاهد هيو، ڪيئن لٿي هئي چُني
ڀيڻ منهنجي ڀري، ڇرڪُ جاڳي پئي
ڄڻ ته ماري ڏسي، ڪائي هرڻي ڊني
ڪين دونهون صبح جو جهڳين مان اُٿيو
باهه دل ۾ هئي، ڪنهن نه چاڙهي ڪُني
واهُرو سڀ سُتا، ڪنهن نه سڏڪا ٻڌا
پاڻ کي اُن سَمي، دُک هئي آٿت ڏني
پيار تولئه سدا، دل ۾ ڌرتي رهي
توسان ناتو سچو، ڪير سگهندو ڇني