بارودن کي ڳاري ٺاري
ڌرتيءَ تي ڇڏ گُل پٿاري
سياست جي ست رنگي دنيا
ڪهڙا ڪهڙا روپ ٿي ڌاري
ميرن ڪپڙن وارا ماڻهو!
ڪير ٿو تولئه ڪار بيهاري
کليل دريءَ مان چنڊ نهاري
روئندڙ ٻالڪ ماءُ سمهاري
پلازا ڪي پيرن ۾ جھڳيون
هر فليٽ مان اک نهاري
جيون ـ ٻيڙي طوفانن مان
اُڪري ويندي سونهن سهاري
دل، سرڪاري پلاٽُ ته ناهي!
گھڙيءَ ۾ ويندي جو والاري
سڄي حياتي ساٿُ ڏنو ٿئون
هاڻي دُکن کي ڪير ڌڪاري
اڳين ڪرسين تان سادا ماڻهو
معزز ماڻهن ڇڏيا اُٿاري
اڳُ ٿيندا ها اوسيئڙا پر
ڪير ٿو هاڻي هيڪل گهاري
تون ته وئينءَ پر بند اکين ۾
وئي آهين سَوَ خواب وساري.