رَتوڇاڻ راتِيُون
وڇوڙي جون وايون کڻي ساڻ آئي
حياتيءَ جي هيڪل ۽ ويران بن ۾
ڀريا ڇرڪ پنهنجي پنهوارن پکن ۾
هوائُن جا هيسيل خزان رُوپ چهرا
سڪل چَپَ جن ۾ سڀئي لفظ سُڏڪا
اکين وٽ ڏورا نه ننڊون نه سپنا
نڪي تيل سُرما ساڳيا وار اڻڀا
نه آٿت دلاسو، اٺئي پهر اُلڪا
نه جوڀن جواني، ويراني ويراني
انهن جي سڄي رات روئڻ ۾ گذري.
سوين سڏ سُڏڪا، هوائُن ۾ گونجيا
پَن پن پُڪاريو، ٿيا واڪا وڻن ۾
بگھڙن اُلاراي ڪيا وات ڳاڙها
ڪاهي ڪالهه بيوس ۽ هيسيل ڌڻن ۾.
اُنهن ئي رتو ڇاڻ راتين جون ڳالهيون
ڪنهن ڀي ڪيون ڪين ڀلجي ڪڏهن
قلم جا ڌڻي ۽ علم جا اڪابر
مجازي محبت جي خوابن ۾ گُم ها
جي جاڳيا ته غزلن ۽ گيتن ۾ ساڳيون
پريءَ جي خمارن اشارن جون ڳالهيون
ڌرتيءَ تي ساڳيون رتوڇاڻ راتيون.