پاڙون
جنهن جو نينهن نديءَ سان هو.
واءُ ۾ وڻ جي لام لڙي ٿي
لڙي نديءَ جا چَپَ چُميا ٿي
هڪ ڏينهن وڻ جي
دل ٿي چاهي
نديءَ جي من ۾ جھاتي پائي
ڏسي ته ڇاهي
آس انهيءَ ۾ جھُڪي پيو هو
سڪ سموري سيني سانڍي
لهر لهر ۾ لُڙهي ويو هو.
پر مان هڪڙو
سُڃَ ۾ اُڀريل ٻوٽو آهيان
جڏهن جڏهن به واءُ گھُلي ٿي
منهنجا ڪومل چپڙا
سُڪل ٺوٺ ڌرتيءَ سان
وڃي لڳن ٿا
ڌرتيءَ جي دل ڌڙڪي ٿي
منهنجي پيار جون پاڙُون ان ۾
پُختيون آهن
جيڪي ڪڏهن به ٽُٽڻيون ناهن.