ٻارڙا سڀ پاڻ ۾ خوش ٿي ڪُڏن
هر گھٽيءَ جون رونقون قائم هجن
ڪين سي ناتا سُڃاڻي ٿيون سگھن
جن اکين تي عڪس نوٽن جا ٺهن
زندگي پياري ڪيائون ديس کان
هاڻي ويٺا سنڌ لئه روئن سڪن
ديس ڌاران ڪا سُڃاڻپ ناهي دوست!
ڀل هجين بامبي ۾ تون مالڪ لکن
گھر اباڻو، ماءُ پيءُ ٻُڍڙا اڪيلا!
پُٽ سڀئي پنهنجن گھرن ۾ ٿا رهن
سُونهن جي ساڃهه اکين مان آ وئي
سڀُ ٿا پاڇن پٺيان سهڪن ڊُڪن
هَرَ جي سُهڻي قلم سان سُک سندا
ڌرتي! توتي گيت ٿا هاري لکن.