سڃ سڄي سڏڪو (ٿر جي ڏڪار کان مٿاثر ٿي لکيل)
سُڪي ويو سورن ۾، ٿاريليءَ جو ٿَڻُ
وقت وڏو هڻ کڻ، ڏوٿين کي ڏنگي ويو.
اکيون بڻجي اُڃَ، ڳولي ٿڪيون ٿر ۾
ڳجھن ولر اُڀَ ۾، چؤڏس رائو رُڃ
سونهن سموري سُڃ، ڀينگ وسي هر ڀٽَ تي.
خوشيون ٿر ۾ ايئن، واريءَ تي ڄڻ نانوَ
ڌڻ نه ڪوئي واٽ تي، وڻُ نه ڪائي ڇانوَ
هيسيل سارا هانوَ، ڀٽن ڀر ڀوڳن پيا.
ڀالوا جي ڀٽَ تي، لوليءَ لئه لاتيون،
پاڻيءَ جي هڪ بوند لئه، اکيون سڀ آتيون
بادل برساتيون، هاڻي پسجن خواب ۾.
گوري! تنهنجي گج تي، سُورن جا سيبا
چاهت جا چئبا، گيت نه اهڙيءَ مند ۾.
*ڀڳت! تنهنجيءَ ڀونءِ تي، بُک پيئي ڀڙڪي
سُک سمورا تنهنجا، راوڻُ ٿو رڙڪي
دولت جي دڙڪي، تنهنجو ساهه سُڪائيو.
جيسين ناهي جاڳ، ڀاڳ نه تيسين ڀَر ۾،
موهن! تنهنجا راڳ، پٿر آهن پيٽ سان.
دڙن منجھ دفن، ڀڳت! تنهنجا ڀاڳ
ڪاش هي تنهنجو فنُ، ڀٽن کي ڀيلي سگھي.
ڍورن ڍانچا رڻ ۾، مٿان چمڪي چنڊ،
ٿاريليءَ جو جنڊ، اڃان ترسي اَنَ لئه.
ٿر سمورو ٿرٿلومرڪ بنا هر مُک
دونهين وانگر دُک، دُکي روز پکن ۾.
* موهن ڀڳت
واريءَ مٿان وڄُ سان، وري ٿئي وسڪار
ڌوئي ڪولهڻ وار، ڪڍي چيڙهه چڳن مان.
ٿڪل ٿري ٿر ۾، ڀؤنرن جان ڀٽڪن
اُڀُ اُگھاڙو آگمين، ڪٿان گُل ڦٽن
اکيون روز ڏسن، سپنا سانوڻ مينهن جا.
پٺيون پنهوارن جون، ڀڳل بتيلا
ڏُٻرا ڏوٿيئرن جا، ڇَنن ڀَر ڇيلا
مٺيءَ ۾ ميلا، ٿيا ڏکن جا پاڻ ۾.
جيڏا ٿوهر ٿر ۾، تيڏا آهن ڏُک
مٽيءَ هاڻا مُکَ، داني لئه درماندا ٿيا.
اُڃ اُهائي رُڃ ۾، سُڪل سارو ٿَرُ،
ڪٿان ڪوبه ڪڪرُ، اُڀريون ناهي اُڀ ۾
وسڪاري جي آس تي، ولرَ ويڳاڻا
مورن مانڊاڻا، ڪونهن ڪارونجھر تي.
اڄُ به آگم آسري، آهي اُڃارو ٿرُ
ڏاٽو، ڪوڏر، هرُ، ڪٽجي ويا ڪنڊ ۾.
ننگي نيري اُڀَ تي، آگم جي اُڀرن
ٻيهر ٿرِ ٻُرن، گيت جھُڙاليءَ رُتَ جا.
ساوڻُ رُتَ ۾ مورُ، نچي نچي ماندا ٿيا
ڪارونجھر تي شور،پر نه ٿيا وسڪار جا.
پرين منهنجا پنڌَ ۾، بادل پَئه برسي!
تنهنجي لئه ترسي، نيڻَ ٿڪا هن ٿر ۾.
رات لٿي آ رُڃَ ۾، سُڃ سڄي سُڏڪو
ڪارونجھر تان ڪو، سڏي ٿو سارنگ کي.
مينهن هُجي محبوب، مان روئي پرچايان
مٿان برسايان، ٿرين جي هر ٿاڪَ تي.
آگم! اچين شال، وڄُن ساڻُ وري،
پوي ٿرُ ٺري، مونجھارن جو موتُ ٿئي.