تصويرون ۽ احساس
اوندهه جي گھڙي تي ڄَڻُ
چانڊوڪيءَ جا چِٽَ
o
ڳاڙهي ڳل تي ترُ
ريٽي پڙ ۾ آ پيو
ڄڻُ سوڍي جو سِرُ
o
روڊ مٿان ڦيرو
وئگن سان ٽڪرائجي
ڦٽجي پيو ڳيرو
o
جوڀن جون ٻوليون
ڪينجھر ۽ ڪلفٽن تي
حُسن جون ڇوليون
o
اسُر جو ويلو
لهرن جي ڏسُ موج تي
جھُومي بتيلو
o
پيٽ جو آ سوال
طوطو، لفافا، ماڻهو
قسمت جو احوال
o
عورتون ۽ ٻارَ
سرڪاري نڪلي آڏو
ٿانوَن جي قطار
o
اکيون اُماڙيون
شڪاريءِ جي شام آ
اڱرن تي آڙيون
o
ڀڳو جو گلدان
وکري ڪريا پٽَ تي
ٿي گُلَ پريشان
o
بادل ڪيو رقصُ
شيشي تي بُونديون پيون
ڌُنڌلو ٿيو عڪسُ
o
تلڪ چاڙهيءَ تي
هالن جو هڪ پيرسن
ڳولي ٿو پُٽَ کي
o
ناتو نٿو ٽوڙي
بس پُراڻيءَ جي پُٺيان
دونهون ٿو ڊوڙي
o
پوڙهو پروفيسر
ڪاري بورڊ آڏو ٿو
اوڳاڇي ليڪچر
o
هُو ٽائر جلن ٿا
مَڇريل ماڻهن پُٺيان
فوجي ڊُڪن ٿا
o
صَدا پينوءَ جي
بند گھرن سان ٽڪرجي
گھايل ٿي موٽي
o
ڪڪريون روئن ٿيون
۽ پوءِ ساري ڳوٺ ۾
کُنڀيون کلن ٿيون
o
سياري جي شامَ
ڳليون سُڃيون ڳوٺ جون
چُلهن وٽ هَشامَ
o
ڇٽيءَ سان پوڙهو
تيز مٿان برسات آ
رستو پڻُ سوڙهو
o
ڏسُ موتَ جو منظرُ
بازَ جي چنبن ۾ آ
هڪ اُجرو ڪبوتر
o
واٽ سڄي سُنسان
مُسافر جي لاش تي
ڳِجھُن جو گھمسان
o
دلبر جو درشن
دونهاٽيل ڪمري ۾ ڄَڻُ
مون لئه آڪسيجن
o
هُو سَوَڙ ۾ سوڙها
کٽ هيٺان مُرڪن پيا
جُتين جا جوڙا
o
اکيون آتشدانَ
خواب ڄَڻُ بڻجي آيا
برفاني طوفان
o
ساجنُ ساريندي
ناريءَ لُڙڪ اکين ۾
ڦٽيون چونڊيندي
o
ماڻهو ننڊ ۾ ها
اڱڻَ ۾ اڌرات جو
جاڳيا ٿي پاڇا
o
خاموشيءَ جو سازُ
رات، اڪيلو ڪمرو ۽
تِڏ جو آواز
o
ٽُڪي ٽُڪي انبڙي
کانڀاڻيءَ جي ڊَپَ کان
طوطو ويو اُڏري
o
ڪان ڪان سارو گانءُ
بجليءَ جي تارن ۾ هو
لٽڪيل هڪڙو ڪانءُ
o
اڻکٽ اوسيئڙو
ڄار وِڇائي ٿو تڪي
ڪيڏو ڪوريئڙو
o
ٻارَ ته ها شيطانَ
پوءِ به ڳلن، ماءُ جي
مٺين جا نشانَ
o
نينگر جو سُڏڪو
موٽر هيٺيان روڊ تي
ڀڳو رانديڪو
o
سجُ ۽ سيارو
نيل ڪنول اُجرو مگر
پٻڻ تي پارو
o
نڪو ڊَپُ نه ڇرڪُ
سنگُ چُڳي ويهي رهيو
اوڙي مٿان جھرڪُ
o
سڪ سندءِ سانوَل
چپن تي اُڀري پيا
چُمينِ ڪيئي گُلَ
o
جوڀن جي ڇولي
انڊلٺ جهڙا خواب ڄڻُ
هر ڏسَ ۾ هولي
o
درد دُکايو دردُ
سپنا سارا رکَ ها
اکين ۾ بارودُ
o
جيون ڏينهن پُنا
ڪالهه مصور موت تي
سارا رنگ رُنا
o
لوڪ سڄوئي ڄارُ
اک اک آهيڙِي لڳي
جوڀن ڄڻُ ته شڪارُ
o
گوندر سارو گھيرُ
کٽي کاري ڇاڻَ جا
ڌوئن ويٺا ميرُ
o
جھُوني جھونگاريو
آڻي آبُ اکين ۾
ماضيءَ کي ساريو
o
مُرڪن موڙيو مُکُ
ڏيئن جيئن جلندو رهيو
ڏيئاريءَ تي ڏُکُ
o
گوليون ۽ ڌاڙيل
ڳڻتي ساري ڳوٺ جي
ڪنهن جو وارو هيلَ
o
ڪونهي سارَ سنڀارَ
لاوارث هي سنڌ جا
تاريخي آثار
o
روپا ماڙيءَ رات
دودو سُتل ننڊ ۾
ڏُور اڃان پرڀات
o
دولت جا تفسيرَ
ڊائيننگ هال ۾ بُکئي
ٻالڪ جي تصويرَ
o
ناري ۾ گجگوڙُ
کنڊر کنڊرَ ۾ سُڏڪو
رُنو راتِ اروڙ
o
ٿرَ ۾ تنهنجي ياد
واري ٿي وڻڪار وئي
ننگر ننگر آباد
o
اکيون ڄڻُ اوڙاهه
ٻُڏا ڪيئي خواب ۽
حُسن بي پرواهه
o
رُسي وئينءَ تون
پوءِ به کلندي زندگي
گھاري آهي مون
o
ننڍرو مان ڏيئو
تيز هوائن جهڙو
تُنهنجو روَيو
o
ڌُڌِڙ ڌڻُ، ڌنار
سانجھي لٿي ڳوٺ تي
کتريءَ جو شاهڪارُ
o
اڱر جان اوڀر
اونهاري جي اک ۾
سارين جو اوٻَرُ
o
پينُو سُتل آ
ڀرسان اُن جي ڪشتي ۾
سِڪا جاڳن ٿا
o
گھر ۾ ڪو ناهي
ٽيبل تي هڪ پاروٿو
صُوف رکيو آهي
o
نَرس جي ڀرسان
گَپَ منجھان وئي گذري
موٽر تيزيءَ سان
o
بند نه ٿيو ٿيٽر
بجليءَ جي اک پورڻ سان
جاڳيو جنريٽر
o
جھُڪي اچن ٿيون
لهرون پيرَ پهاڙَ جا
چُمي موٽنِ ٿيون
o
هي ڪنڊيءَ جو وَڻُ
سُتل ڇوڪر ڇانوَ ۾
ڀرسان ٿڪيل ڌَڻُ
o
ڀڳل ٽُٽَل ڪينگريون
مٿن تي ٻهڙا کڻي
کوههَ اچن ٿيون نينگريون
o
آهي رات ٺري
پوڙهي جي مٿي تي
ڪاٺين جي ڀري
o
سانت جو سُڏڪو
ڳالهائي اُن ويل پيو
قبر جو ڪتبو
o
اُڏري ٿو جھٽ پٽ
ڊوڙي ٿڪا ٻارڙا
پڪڙيو نه پوپٽ
o
مينهن وسي ٿو
شيشي جي دريءَ وٽان
ٻالڪُ ڏسي ٿو
o
ڇرڪيا سارا ڌَڻَ
تيز لڳو طُوفان جو
ڪريا ٿڪل وڻ
o
اونداهي اوجھڙ
ٻيلي جي ماٺار ۾
ڪُهاڙي جي رڙِ
o
o
سُندري هئي سُتل
سيرانديءَ کان جاڳيا پئي
ڳاڙها پيلا گُلَ
o
بادل ٿا گُذرن
رنگ برنگي اُڀ ۾
لغڙ ٿا اُڏرن
o
ڦيٿن هيٺ ڦسيا
هلندڙ وئن منجھان
جيڪي انبَ ڪريا
o
گُلَ ٺهي پيا ها
ٻارَ ڪڍيا ديوار تي
ڪوئلي سان ليڪا
o
رلي سبي ٿي
۽ ڪا ساري ڳالهڙي
پوڙهي روئي ٿي
o
o
ننڊ آ شاعر کي
ڪاغذ جي بستري تي
پين پئي جاڳي
o
ٻولي پئي ٻاٽَ
ٿڪل سانجھي ٿَرَ جي
واري ساري واٽَ
o
ڪاتبُ لکي ڇا؟
اوندهه هر هڪ لفظ آ
تُنهنجي نانوَ سِوا
o
سائرن وڄن ٿا
ڦاسي گھاٽ جي ڇانوَ ۾
قيدي سُتل آ!
o
چانڊوڪيءَ جا چَپَ
هيرَ هاري وئي تن مٿان
خوشبوءَ جي لَپَ