شاعر
ڪَوتائن جي هرڻين پويان
قلمَ کڻي پيا ڊوڙن ٿا
جتي به شُهرت ڇانوَ ڏسن ٿا
اُتي ئي گوڏا کوڙن ٿا
شاعر ڄَڻُ درٻاري آهن
سڀني آڏو ڪنڌُ جھُڪائڻ
دوها ڏئي دينار وٺن ٿا
حرمسراءِ جي دروازي جي
دَزَ چُمي پوءِ شعر لکن ٿا
شاعر ڄڻُ دلداري آهن
انسانن جا لُڙڪ اُگھن ٿا
رابيلَن جي مُرڪ ڏين ٿا
مايوسِين جي اونداهين ۾
روشن روشن گيت چون ٿا.