گھڙيءَ لئه پنهنجو جوڀن پسائي
ويو منهنجي نيڻن جا ڏيئا اُجهائي
سڄي ڳوٺ وارن جو ڳالهيون ڪيون سي
مگر ڪين پنهنجون سگھياسين ٻڌائي
وڏي شهر جو شوق ڪيڏو هو توکي!
اجايو اچي پاڻ ويٺين وڃائي
سڀئي دوست پنهنجا سنجيده ويا ٿي
نه مرڪي ٿو ڪوئي، نٿو ڪو کلائي
بارش جا ايندڙ ڏکن جي گھڙين لئه
اسان ٽهڪ ٿورا رکيا هن بچائي
سڀن نانءَ پنهنجي پرين جا کنيا پر
اسان سنڌ! ويٺا سين تنهنجو سڏائي
ڪکائن جھُڳين ۾ جنم ـ ڏينهن ڪهڙا!
جتي هر خوشي ٿي اچڻ کان لنوائي