وڇوڙي جي مند جي پهرين برسات
جڏهن قبرستان جون رولاڪ هَوائُون
سرنهن جي سُڪل پنن سان
راند پئي رهيون.
تڏهن مان توکان جُدا ٿي
ڪنڌ هيٺ ڪيون
قبرن وچ مان اُداس اُداس ۽ ويڳاڻو
پنهنجي آکيري ڏانهن موٽي رهيو هوس.
وڇوڙي جي هن درد شهر ۾
ڪير ٿو ڄاڻي ڪهڙي ٽاڻي
ڪنهن کان وڇڙي ويندو ڪير؟
ڪنهن کان وڇڙي ڀينرون مائُرون
ڪنهن وڇڙيا ميت
سارا نغما نوحا ڄڻُ
سُڏڪا سُر سنگيتَ.