خوابن جو موت
موت جو پُراڻو ڀوائتو بُت رکيل آهي.
ڪو وڌيڪ جيئڻ چاهي به ته
جي نه سگھي.
مرڻ کان اڳ ۾،
مرڻ کان پوءِ، ڪا آس ڪري
سابه پوري ٿي نه سگھي.
جيئڻ، وههُ پيئڻ
مرڻُ، وري نه ورڻُ
اوچتو ئي اوچتو
موتُ، هوتَ جو روپ وٺي آيو،
ثميره سدا سُهاڳڻ بڻجي
اُن جي پٺيان وئي هلي.
ڪلراڻي قبرستان ۾
هڪ قبر
جنهن جي ڀرسان ڪوبه گُل
اُڀرڻ چاهي به ته اُڀري نه سگھي.
قبر جو ڪتبو
جنهن ۾ ڀٽائيءَ جو رسالو ته پري
رسالي جو ٽائيٽل ڪَور به کُتل ناهي.
الطاف
پيارَ پکيئڙو هو.
موتَ جو ظالم بازُ
جھَٽَ ۾ ويو جنهن کي جھٽي.
اکيون
جيڪي، ڪنهن ٻئي کي
روشني ڏيڻ کان اڳ ئي
اُجھامي ويون
چچريل جسم
جيڪو ڊائيسيڪشن هال ۾
رکڻ چاهجي
ته به نه رکي سگھجي.
مولائي شيدائي
(موت جو جنهن پئي ڪيو اوسيئڙو)
مولائيءَ مرڻ کان اڳ چيو هو:
”منهنجو مڙهه بکر ۾ پورجو“
ولين ۽ پيرن جي بکر ۾
مولائيءَ جهڙي مولائيءَ جي قبر!!
اهو ناممڪن ٿي پيو
پيرن ۽ مجاورن
مولائيءَ جي مڙهه کي
بکر ۾ پورڻ نه ڏنو.
(مولائيءَ جي آس به مولائي)
مولائي
جنهن جو ڪوبه شيدائي ناهي
سڀئي خواهشون
وصيعتون، نصيحتون
مٽيءَ جي ڍير هيٺان
دٻجي گھُٽجي ويون آهن
رُڳو رهجي ويون آهن
اخبارن جون خبرون
۽ قبرون.
* ثميره زرين، وصيت ڪئي هُئي ته مُئي پڄاڻان، هُن جي قبر چؤڌاري گُل پوکيا وڃن ۽ ڪتبي جي جاءِ تي شاهه جو رسالو رکيو وڃي.
الطاف عباسيءَ، جيئري ئي پنهنجون اکيون ۽ جسم ايل. ايم. سي اسپتال لاءِ مُئي کان پوءِ عطيي طور لکي ڏنيون هيون.
مولائي شيدائيءَ جي خواهش هئي ته مرڻ کانپوءِ کيس بکر ۾ دفنايو وڃي.
افسوس جو ٽنهي ليکڪن جون مرڻ کان پوءِ جون، اهي معمولي خواهشون به پوريون ٿي نه سگھيون.