آليون اکيون، مرڪ چپن تي
بادل وسڪارا، چؤڏس مهڪَ گُلاب جي.
ڪينجھر تي پرڀات، ڪنول، بتيلا ننڊ ۾
رهاڻين ۾ رات، توسان گذري جاڳندي.
تنهنجي مُرڪ ـ تلاءَ جو، ڳوليندي چارو
اڃا اُڃارو، هرڻُ منهنجي چاهه هو.
ڪيڏو تنهنجي ويجھڙو، پوءِ به ساڳي اُڃ
روح نسورو رُڃ، توکان جي دُوري ٿئي.
توکان دوري رڻُ، تو سنگ گھاٽي ڇانوَ
تو سيکاريا ڏانوَ، مونکي پيار ڪرڻ جا.
منهنجو ساههُ سمونڊ، لهرون لهرون تون
ڪڏهن نه ڀانيو مون، پري توکان پاڻ کي.
ڀنل پکين وانگيان، پاڻ ٻئي ، برسات
وڻن هيٺان رات، گُذري پيارَ پناهه ۾.
ٻرندڙ جبل جيئن، ڪڏهن ڪڏهن تون
تڏهن وسي مون، توکي آهي ٿڌو ڪيو.
ڦُٽن ڦولن وانگيان، چُميون چپن تي
جڏهن جوڀن کي، رنگ لڳي ٿو پيار جو.
مانجھاندڙين جي ڇانوَ ۾، سُتل هئينءَ تون
ڀرسان تنهنجي مون، خواب اُڻيا پئي ڪيترا.
دُک ڀلا هن ديس جا، ٻاهريون خوشيون ٻن
پري تان پنهنجن، مُرڪ نه سونهين مُکَ تي.
جيڪو پوکي پيار، تنهن وٽ آ سُرهاڻ
اندر اُلا آڳ جا، لفظن منجھه ٿڌاڻ
اکين ۾ آلاڻ، پوءِ به مُرڪ چپن تي.
جيسين رهندي ساهه ۾، ساجن تنهنجي سارَ
کڙندا کٽڻهار، تيسين تنهنجي پيار جا.
نفرتن جي شهر ۾، جيڪو ونڊي پيارُ
اڄڪلهه جو اوتارُ، سوئي سڏجي ٿو سگھي.
اجرڪ مان اکيون، جڏهن ڏسن ٿيون
ڄڻُ ته پياسي پٽ تي، بوندون وسن ٿيون
مُکڙيون کلن ٿيون، جھُومي ٽاري من جي.
ڇولي ڇولي ڇڪَ، سڪ سامائي ساههَ ۾
ڏٺو ٻڌي ٽڪ، سمنڊ ڪناري سانوريءَ.
ڪرفيوءَ جي وقفي ۾، ملياسين تون مان
رهجي ويا ڪيترا، اندر ۾ اُڌما
ڌار ٿيس توکان سائرن جي آواز ۾.
ڪرفيوءَ جي وقفي ۾، مونسان ملينءَ تون
جذبا پنهنجي جيءَ جا، ويهي اورياسون
ڳالهيون کوڙَ هيون، وقت نه پنهنجي وَسَ ۾.
مُرڪن جا هر موڙَ تي، روڪيل هن رستا
سُور مڙئي سستا، دل وارن لئه ديس ۾.
اسين مسافر پيار جا، دل اسانجو ديس
پنهنجي لئه پرديسُ، رُسڻُ آهي پرينءَ جو.
آءٌ اهوئي اوپرو، تنهنجي ڄاڻَ سُڃاڻَ
مندن ساڻُ مٽائيا، ماڻهن محبت ماڻَ
اُلفت جا اُهڃاڻَ، سارا مٽبا ٿا وڃن.
جنهنجي مُرڪ مٿان، گھورين پنهنجا گيتَ
اڄُ اُنهيءَ ميت، تانءُ، پڇيو آ مون کان.
جن جن واٽن تي، پنڌ گھُمياسين گَڏُ
هاڻِ انهن تي سڏُ، گونجي ٿو پيو تنهنجو.
ڪار جي شيشي مان، هٿُ لوڏيو هو تو!!
ڪين رهيو آ پاڻ ۾، هاڻي ڪو رشتو
پوءِ پرين تو ڇو؟ درُ کڙڪايو دل جو.
منُ سندم ويران، چهرو پوءِ به شهر آ
دُک ٿيا حيران، منهنجا ٽهڪ ٻُڌي ڪري.
لُڙڪ اکين ۾ منهنجي، هٿن ۾ گُلدستا
تنهنجا ئي رستا، ڏسان سارا ڏينهن ٿو.
اکيون تنهنجي آجيان، هرپل ڪنديون دوست!
ڪيئن ٿو آءٌ ٿيان، مُنڪر تنهنجي مانَ جو.
اوجاڳي اکين ۾، ٻاريو آهي مَچُ
ننڊ اسان وٽ اچُ، سپنا کڻي سونهن جا.
رُني ڏينهن ٿيا، ملُ ته وسن مينهن
مونگي تنهنجي نينهن، ٻيهر ڳوهي جوڙيو.
جنهن به راهه مٿان، تنهنجا پير پون
منهنجا گيت هجن، وکريل اُنهيءَ واٽَ تي.
هُجومن ۾ هيڪلو، توبن آهيان آنءٌ
وٺان تنهنجو نانءٌ، ساههَ سندم سُرهاڻ ٿئي.
رُساما پرچاوَ، پنهنجا ٿين پاڻ ۾
توکان ملن گھاوَ، تون ئي ڀرين سي اچي.
جڏهن به تو مونڏانهن، مُرڪي نهاريو
مون آ وساريو، تنهنجي ڏنلَ ڏُک کي.
لُڙڪ وڇوڙي لاءِ مون، جيڪي بچايا
سڀئي وسايا، تنهنجي هڪ جملي پرين!