انسانن جو ابتدائي احتجاج
پيار آهي روشني
ٻارڙن جو وارڊ آ، روشن مگر پوءِ به اُداس!
بسترن تي بي سَتا، بيمار هيڊا ٻارڙا،
روشنيءَ جي تروِرن تي نيڻ جن جا،
واءُ ۾ ڏيئن جيان ٽمڪن پيا.
مائرون ٻارن جون آهن بيقرار
ڏينهن ڏسڪن راتيون جاڳن،
ڪن اهوئي انتظار:
”ٻارڙن جا مُک مرجھايل
گُل تي ٽڙندا ڪڏهن؟“
سُونهن سان چاهت رکي ٿو هر ڪو من،
سُونهن آهي سوجھرو
وحشتون آهن انڌيرا ــ
اوچتو ڪنهن پل جڏهن،
وارڊن مان گُم ٿي وڃي ٿي روشني،
بسترن تي بي سَتا، بيمار هيڊا ٻارڙا
پاڻ ۾ ساري سمايل سگھه سان،
روئي ٿا ڪن ڏاڍو آواز ــ
ٻار جو اوندهه ۾ روئڻُ،
انسان جو وحشت خلاف، ابتدائي احتجاج!