ڪنول قطارون، من ـ ڪينجھرَ
نيڻَ نهارون، ڇر ئي ڇر.
برُا ته ايڏا ڪين هئاسين،
بند سڀن جا ڇو ٿيا دَرَ؟
مايا ـ لهر ۾ لُڙهي ويا،
قرب ڪنڌيءَ جا ڪانا سَرَ.
ڪي ته گُلن سان گھارين گھَڙيون،
ڪِن جو جيون سُڃا بَــرَ.
هر ڪنهن آڏو مُرڪان آءٌ،
منهنجي اکين ۾ روڪيل جَــرَ.