سِج جو لُڙڪ
چُپ رهي او سڄڻ!
ايڏو نه لُڇُ
ڪجھه ته ڪڇ!
ان کان اڳ جو تنهنجا جذبا،
تنهنجي اندر منجھه سڙي،
ٻاڦ جو روپ ڌاري
تنهنجي اکين جي ڪناري،
ٿي ٿڌا
تنهنجو ڳلن تان پَوَن ڳڙي ــ
مون کان پُڇُ
ڪجھه ته ڪُڇُ.
پر جيڪڏهن لُڙڪن سان تنهنجي
دل وئي آهي لڳي،
تا پاڻ ئي تون لُڙڪ ٿي پَئُه
سج جو لڙڪ ــ
ائين جي ٿي نٿو سگھين،
ته مون کان پُڇُ
ڀڙڪ،
ڀنڀٽ ٿي ڀَڙڪ!
ڇوته جيڪو جيؤ،
اُجھاميل آهي،
ڄڻُ ته مئل آهي.