تاريخن جي روشن رڳ
تنهنجا خيال اجايا آهن
تنهنجي مايا انڌي آهي،
اُوندهه جي رهواسي آهي،
سُونهن سُندرتا ڪين پسي ٿي
دنيا جا سڀُ ٽول ٽڪاڻا،
محبوبن جا مڪر، ماڻا،
مايا آڇي ماڻ سڀوئي،
پيارَ جو اَگھهُ نه آهي ڪوئي
دل جا جذبا دل جون ڳالهيون،
آهن هر شيءَ کان نراليون ــ
پيارُ ـ پکيئڙو ڪومل اوجل
مايا ـ مُک آ ڪوڙهه ۾ ورتل
سنڌ ۾ ”مارئي“، روم ۾ ”نِيرا“،
شرم حيا جو شان رکيو جن،
ناڻي عيوض نينهن نه وڪيو جِن ـــ
مارئيءَ مارو ڪين وساريا،
هنجون هاري لوههَ پَگھارِيا.
نيرا پاڻ کي گھوگھو ڏيئي*،
پريت جي ريت نڀائي ويئي
مارئي وڇڙي ناهين وَڳَ کان،
نيرا ڪانه مُئي آ جڳ مان،
تاريخن جي روشن رَڳَ مان،
بَکندو رهندو نانءُ اُنهن جو،
ڀَرَم تي رهندي ڇانءَ اُنهن جي .....!
* خوبصورت نيرا، جنهن روم جي شهنشاهه نيرون جي هَوس جو شڪار بڻجڻ بجاءِ، پنهنجن ڊگھن وارن سان پاڻ کي گھوگهو ڏيئي پنهنجو انت آندو.