راڳيءَ جي نيڻن مان لُڙڪن جون قطارُون
ٽُٽي رات ويئيون، تنبوري جون تارون.
جُدائيءَ جا آهن وڏا گھاوَ گھرا،
ٻيٽاريءَ تي تنها پکيءَ جون پُڪارون.
هوائن ۾ زخمي ٿا پوپٽ اُڏامن،
خزائن جي سنگھرن ۾ باندي بهارون.
سدا پاڻ سپُنن ۾ سوڀُون ٿا ماڻيون،
ملن ساڀيا ۾ اسانکي ٿيون هارُون.
پرين سان ئي ٿيندا رهن ٿا رُساما،
پراون ڏي او يار! ڪهڙيون مَيارون.
سانجھيءَ ڦليليءَ تي ميگھن ملهارون،
آيون تنهنجون سارُون، ٿيو مَنُ ڦارون.