پينگھه تي او پوپري! تنهنجو لڏڻُ
ڪين ٿو وسري سگھي، تنهنجو کلڻُ!
ڪنهن جھُڙاليءَ شام جو توکي ڏٺم،
هر طرف هو سُونهن جو سيلاب ڄڻُ!
روز سپُنن ۾ ڪچهريون ٿي ڪرين،
ساڀيا ۾ شال ٿئي تنهنجو ملڻ.
جنهن جي وارن ۾ سدائين رات آ،
سِج کان وڌ آهي سو منهنجو سڄڻُ.
نيڻ واٽن تي سدا ٻرندا رهيا،
پر نه ٿيو ڀُلجي ڪڏهن تنهنجو اچڻ!
ڏات جي صحرا ۾ سُندر سوچَ جو،
بادلن جي پوئتان پياسو ڊُڪڻ.
محبتن جون مشعلون جلنديون رهن،
نفرتن جو ٻاٽ ۾ آهي مرڻُ.
اي پرين! تون سنڌ مان گُذرين جڏهن،
ڪين ڀُلجان ڀونءَ جي مٽي کڻڻُ.