شهر بڻجي ويو سڄو آهي پٿر
درد دل جو ڪنهن اڳيان ظاهر نه ڪر.
تنهنجي نيڻن جي اچن ڳوڙها تري
ڇڏ لڪائي لُڙڪ سي آهون نه ڀَر.
ڊپَ جي احساس کي دل مان ڌڪار
پاڻ ئي پاڇي کان پنهنجي تون نه ڏَر.
اڄُ ئي رابيل جا ٻُوٽا تون هڻُ
نيٺ ويندو واسجي سارو پڌَر
ماڳُ مٺڙا ماڻبو مُرڪن جو نيٺ
ڪين سُڏڪن تي سَدا رهندو گُذر.