واءُ ۾ سڀُ گيتَ سي وکري ويا
جيڪي مون تنهنجي جُدائيءَ ۾ چيا.
تون وئين مونکي ٻڌائڻ کان سوا
سڏَ مون تنهنجي پٺيان ڏاڍا ڪيا.
ساڀيا ـ چوڏيلَ جي آواز تي
خواب ـ گھرَ جا ٻارَ سڀُ جاڳي پيا.
جنهن جَلائيا سو ويو ساجھُر اُجھامي
واٽَ تي تنها ڏيئا ٻرندا رهيا.
آسَ ۾ ٿر جون اکيون ٿوهرَ ٿيون
ڀُورا بادل سمنڊ تي آهن وسيا.
سنڌُ! تنهنجي سُونهن کي ڄاتم جڏهن
سُونهن وارا ٻيا سڀئي وسري ويا.