احساس جي صليب تي ٽنگيل سوچون
ڳالهه کي ڳورو ڪجي
يا ٽارجي وسارجي
ڇا ڪجي پر ڇا ڪجي!
ڏات جا ڏينڀو ڏنگي ويا ڏيل کي،
پوءِ به ڌاڳا سوچَ جا آهن مُنجھيل.
لفظ ويا لهرن ۾ ڄڻُ آهن لُڙهي
ڪين ٿي ڪائي لکڻَ لئه سِٽَ سُجھي
ذهن ۾ ويٺل آهي ڪوريئڙو،
ڄڻُ منهنجي ڄاڻَ کي ڄارو لڳو آــ
پر، پيڙا ۾ پيڙجي
تڙپجي ۽ ڦٿڪجي،
سچَ جا سارا سمائي سُرَ سِٽن ۾،
جي ڪيون ٿا ڳالهه ڪا ڪنهن سان کَري
نفرتن جا ديپ هر ڪنهن دل اندر،
ٿا پون ڀڙڪو ڪري کن ۾ ٻَري.
ٻول ڪي منهنجا ٻُڌڻَ کان ئي اڳي
لوڪُ سارو ڏُور ٿو مونکان ڀَڄي.
منهنجي سوچيل سادڙي هَر سِٽ جو،
هر اکر هر ڪنهن کي ڄڻُ کارو لڳو آ.
دل ٿي چئي:
ڊوههَ تي ڊاٻو ڪجي
سچَ کي ٿاٻو ڏجي.
پر محبت مَن جي،
ڊيل ٿي ڊوهان ڊڄي.
ڇا ڪجي يَرَ ڇا ڪجي!