ڀاڱا
شاعري
ڪھاڻيون
ناول
تاريخ، فلسفو ۽ سياست
لوڪ ادب، لساني ۽ ادبي تحقيق
شخصيتون ۽ خاڪا
لطيفيات
مختلف موضوع
آتم ڪٿا / آٽوبايوگرافي
ڪالم / مضمون
سڀئي ڀاڱا ڏِسو
تعارف
ڪتاب گهر بابت
سنڌسلامت بابت
سنڌسلامت سَٿ
ڪتاب گهر لائبريرين
ليکڪ
سَڀ ليکڪ
نوان شامل ڪيل
مشھور
ڪِتابَ
سَڀ ڪِتابَ
نوان شامل ڪيل
مشھور
پبلشر
لاگ ان
شاعري
وليون وڻ ڦلارئا
ادل سومري جي خوبصورت شاعريءَ جو ڪتاب ” وليون وڻ ڦلارئا “ اوهان اڳيان حاضر آهي. نصير مرزا لکي ٿو:
”نظرياتي سطح تي، شاعري ادل وٽ سَگھهَ سو ضرور آهي، پر سلوگن نه قطعي نه ۽ ريڊي ميڊ ڳوڙها، نه، پمفلٽ بازي ..... بس رُڳو هڪ شدت ۽ پيڙ منجھه اوس آهي. جيڪا ذهن کي جھنجھوڙي دل کي تڙڦائي ٿي وجھي. وليون وڻ ڦلاريا ۾، سڀ گُل سُرها سڀُ وليون سُرهيون ۽ سڀُ وڻ سدا بهار آهن، جن کي اکين ۾ رَکي ڇَپر ڀيڙبا ته، لُڙڪن جي صورت ۾ ڪُجھه رَتُ ڦُڙا اوس ڳڙي پوندا، ۽ اهو ئي ادل جي شعرن جي ملهائيو حصو به ته آهي. ۽ هن جي شاعريءَ ۾ جيڪو آدرش آهي، اُهو ماڳ جو سَمورو پنڌُ کڻي نه، پر ٻه ٽي وکون روشن ڪرڻ جي سَگھهَ ضرور رکي ٿو.“
4.5/5.0
5108
1132
آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
ادل سومرو
ڇاپو پھريون
فھرست
فونٽ سائيز
فونٽ مٽايو
فُل اسڪرين
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
پاڻمرادو
سنڌسلامت رِيڊ 2.0
سنڌسلامت رِيڊ 1.0
ايم بي لطيفي 2.0
ايم بي لطيفي 1.0
ايمبائل 2.0
ايم بي لطيفي ايم ستار
سنڌ سلامت پاران
گذارش
مهاڳ : مرڪ جو هڪڙو موتي گھرجي
انسانن جو ابتدائي احتجاج
پينگھه تي او پوپري! تنهنجو لڏڻُ
اعتراف
وڇوڙو
سُونهن سيکاريا سُرَ،
راڳيءَ جي نيڻن مان لُڙڪن جون قطارُون
سِج جو لُڙڪ
هل ته وساريون واسرا،
توکي ڪيئن مان چنڊ چوان!
لاٽُون لاٽُون ڪجرا نيڻ
هينئڙي هُر کُر آهي لڳل
تيز هوا ۽ آکيرو
تنهنجي دَرَ تي ديرا آهن
جندڙيءَ ولِ نه آ وڻِي
جيون توڙي دردَ هزارَ
سوچ ـ پَکيءَ کي گھاءَ لڳل
خوشبوءِ جا پوپٽ
کجين ۾ ويا هِن رَسي يار ڏوڪا
ڏيئا پائن ليئا
ناتا ڪچا ڌاڳا
هوءَ جا جرڪي وِڄُ
ڪاڳر تي تقديرون آهن
طبقاتي پيار جي پڄاڻِي
ڪنول قطارون، من ـ ڪينجھرَ
پوندي نيٺ ٽُٽي
هر ڪنهن کي هِت آهن دوستَ
روٽيءَ سندي روح ۾!
ويهين صديءَ جي دانشور جو ڪمرو
سپُنا وسري ويندا آهن
هُٻڪارن جو هنڌُ
زندگي ڏاڍي ڪَڙي
ڪارن ڪڪرن جي ڏوليءَ ۾
ڪيڏو ڪرڳل ڪُڙم ۾!
هڪڙي پلَ جو ميلو آهي
اڄُ روئڻَ تي دل ٿي چاهي
جھوني بَڙَ جي لامَ ڪري پئي
تاريخن جي روشن رڳ
اُجڙيل بستي دُونهن جا ديرا
ڇانوَ توتي ڪندُس
اڃان اهو انڌيرو آهي
ڪاغذي قُربُ
آيا آهن اوڏَ، کُٿل کڻي کٿڙا
سڏُ آهي اڃان
سڀئي کُوههَ کارا اکين جا سُڪايل
پَلُ ـــــ امرَت ڌارا
گھرَ گھرَ آهي گھُٽَ
جوڀَن سَدا جھُڙالو رهندو
جيون جھُوني جاءِ
جوتِ ڪَلا جرڪائڻُ گھُرجي
تقديرن جو ليڪو ڪارو
پڇتاءُ
اُڀ نگر ۾ بازَ جو ڀڙڪو
پٿر جهڙا پَلَ
دُنيا هڪڙو گولو آهي
واچــــــوڙن جــــــــــا ويرَ
ماڻهو سُتل جاڳيل ڀاڳَ
ڌرتي تولئه سڀُ وفائون
احساس جي صليب تي ٽنگيل سوچون
هر ڪو هانءُ هَمالي جيڏو
طوفانن جي گھيرن مان
دردَ اسان ڏي موٽي آءُ
جذبن کي آ جَسُ جن آ جوت جلائي
ڌُٻڻِ ۾ ڦاٿل زندگيءَ جي صَدا
نفرتون نپائڻ جو هاڃو
شهر بڻجي ويو سڄو آهي پٿر
پنهنجا سپُنا کوٽا کيل
واءُ ۾ سڀُ گيتَ سي وکري ويا
اُداس شهر جو آخري منظر
ادل بابت اديبن جا رايا
ادل سومرو، هڪ ڀلو شاعر ۽ پيارو ماڻهو : نصير مرزا
غلام محمد گرامي
سلمى صديق قاضي
وڇوڙو
پيارا!
تنهنجي وڃڻ کانپوءِ،
منهنجو جيون،
ائين لڳي ٿو:
ڄڻُ ڪنهن پڪل پوک ۾ ماڪڙ ــ
پويون پَنو
اڳيون پنو