سنڌ جي سڀيتا سان سلهاڙيل
زاهده تاج ابڙو به ان پنڌ جي پانڌياڻي آهي. سندس شاعريءَ جا موضوع، ان سان نڀاءُ جو ڏانءُ، هن جو پنهنجيءَ مٽيءَ سان پيار، شاعريءَ ۾ سماجي قدرن ريتن رسمن جو خبرداريءَ سان اُپٽار پڙهي، مان وثوق سان چئي سگهان ٿو ته هوءَ پنهنجي ادبي ورثي جي پختي امانت دار آهي. سندس ساڻيهه جو چاهه، انهن سان دلي لڳاءُ ۽ گڏوگڏ مجازي موضوعن، دنيا جي بي رخين ، بيوفائين جي بياني، اها شاهدي ڏئي رهي آهي ته سندس وک وک سچيءَ ساهت ڏانهن وڌي رهي آهي.
هن جون اورچائيءَ مان اُڻيل ڪجهه سٽون هيئن آهن، جيڪي پڙهي ڪري هرڪو پاٺڪ سندس موضوعن جي وشالتا جو ڪاٿو ڪري، ڪارج واري شاعريءَ جو اندازو لڳائي سگهي ٿو:
وڌي ٿي آس جيون جي مگر دنيا ڏکائي ٿي
تماشو آ ازل کان هت، جتي ماڻهو مداري آ.
لٿو آ لاڙ ۾ سورج، وري سو ’’زاهده‘‘ وَرندو،
پيو روشن ڪندو جڳ کي، اها آ ڪارِ روزاني.
پنهنجي سنڌ جي سڀيتا سان سلهاڙيل زاهده کي جڏهن مهراڻ جي نياڻي هجڻ تي فخر هجي ٿو ته پڪ اٿم ته اُنهيءَ سنڌوءَ جون ڌارائون به کيس ڏاهپ ساڻ هن تخليق جي ڏونگر کي ڏورڻ جي سگهه پڻ عطا ڪنديون. سندس ڪلا جي سڦل سفر لاءِ هميشه دعاگو.
ع.غ. تبسم
ڪراچي