جي ٻول هِي ٻُڌو ٿا موسم بهار آهي
پوپٽ خوشيءَ مان ڳائي، گل گُل نثارِ آهي
ڇو زندگي رَهي ٿي منهنجي غمن حوالي
ڪهڙي بهارَ وڻندي، دِلِ سوڳوار آهي.
هاڻي ڪبي نه محبت، دل ٿي مڃي نه دعويٰ
هڪڙو ئي غم اسان لهءِ هت يادگار آهي
گُلَ ٿا ڪِتاب ۾ ڪي اڄ ڀي رَکُون لڪائي
عادت پُراڻي ساڳي، سا برقرار آهي
جُهڙ ڦڙ ٿيو اکين ۾، لڙڪن ڪيا نيسارا
ڏُکُ، دردُ، رات، اوندهه ٿي رازدار آهي
ڪجهه ڀي چوي زمانو، محبت مَري نه سگهندي
پو ڀي اڃا اسان کي ڇو اعتبار آهي
آ عشق بيقراري، آهي سفر غمن جو
اي ”زاهده“ سُکن جو ڪجهه انتظار آهي