آ وڏو انسان جيڏو، هوش سان ايڏي نظر ڪر
سُور ملندا ٿا رهن، پر سي سَمورا درگُذر ڪر
روح آ بيچين جن لهءِ، راهه ۾ ٿا سي رُلائن
عشق جي آڳ ڳُجهڙي، آڳ سان تون بي اثر ڪر
ڪُوڪ، ڪانگا ڪر اڃان تون، مارئي هت قيد ۾ آ
ڪوٽ ڪاريهر لڳن، مارُو مِٺن کي باخبر ڪر
ڪونجڙي وڇڙي وئي آهي ولر کان اي مسافر!
گهاءَ جت گلڙا لڳن، تون زندگي اهڙي بسر ڪر
•تِــشنگي جت چاهه ماڻي، پـــيار جو ساگـــر ٺهي اُت
”زاهده“ هت ساٿ ۾ جي سڪ رکن سي همسفر ڪر