ڏُکي آ زندگي ڏاڍي، زهر کان وڌ ڪَساري آ
رهي دل ٿي گهڻو مايوس، دنيا کان فراري آ
حياتي موج آ درياهه، ڪنارن تي رهڻ مشڪل
زمانو ڏاڍ کان ڏاڍو، مگر قسمت قهاري آ
اُهو انسان بيوس آ، مِلي جنهن کي نه آزادي
مٽن ۽ مائٽن کان وڌ ڏٺي لالچ پياري آ
وڌي ٿي آس جيون جي مگر دنيا ڏُکائي ٿي
تماشو آ ازل کان هت جتي ماڻهو مداري آ
سُتل آ لوڪُ صدين کان، زمانو جاڳَ ۾ آهي
بشر جو وقت کي ڄاڻي، مِلي تنهن کي بهاري آ
وساري ”زاهده“ غم سڀ، محبت وڌائي هل
فڪر ڇاجو، قصو ڪهڙو، زمانو ئي مياري آ.