غزل تي آزمائش جي اِها ٿي ابتدا آهي
مدد خاطر مٿان منهنجي نگهبان خود خدا آهي
پسند مون شاعري آئي، اِنهي ۾ آ مزو آيو
وزن ۽ جا بحر تي شاعري سا بي بها آهي
عداوت آهي ڪُلفت ۾ مزو آهي محبت ۾
محبت فائديمند آ اگر جنهن ۾ وفا آهي
مٺا ماڻهو سچا ماڻهو، هميشه ياد رهندا سي
وسارڻ سان نٿا وسرن ڪَئي جن ڀي سخا آهي
نِگاهن ۾ اثر آهي دفع هر مرض ٿي ويندو
مِلو خوش ٿي، پيارن سان سندن مُرڪڻ شِفا آهي
ڏجي ڌوڪو به ڇو اُن کي دغا اُن سان ڪجي ڀي ڇو
ڏئي جو ساٿ تادم جو نه رهبر سو جدا آهي
ڏسو جاچي ته ڪاٿي ڀي ملن مشڪل مهان ماڻهو
قدر ڪريو پيارن جو، حياتي بي بقا آهي
ادب جي راهه ۾ وڌ ”زاهده“ جي ڪاميابي ٿي
اِها اُستادَ منهنجي خود •’’مُسافر‘‘ جي دُعا آهي