دُکُ جن کي به سُڻايو مون آ
جَڳَ ۾ پاڻ کلايو مون آ
دل ۾ قيد پکي هو جيڪو
اڄ تنهن کي به اُڏايو مون آ
ڏس! مان ڪيڏي پاڳل آهيان
بي درد کان درد پرايو مون آ
جنهن کي مون هو پنهنجو ڄاتو
دلبر سو به ڀلايو مون آ
ساٿي وڇڙيو منزل کان اڳ
رستو سو ته پڇايو مون آ
جيڪي ڳوڙها ڳاڙا اکين
تن کي اڄ به کٽايو مون آ
ساڙيا پتنگ جنهن ها ”زاهده“
ڏيئو سو به اُجهايو مون آ