رُسائڻ ٿا رڳو ڄاڻو، رُڳو آ خوب آزاري
ستارن سان رِهاڻيون هن، رهي پرڀات بيداري
فسانو آ وڏو غمگين، اکيون لبريز ٿي آيون
ملاقاتون ڪيو هاڻي، ڇڏيو تڪرار بيزاري
پکي نه سڀ ٿين شهباز، دنيا آ نگاههِ تنگ
ڪمالِ عشق اونهو آ، هزارين شوقِ ديداري
شبِ فُرقت رُئاري ٿي، عجب رشتا محبت جا
رقيبن آ ڪيو سوگهو، رُڳو انڪار انڪاري
ٿيو بيمار آ دلگير، ناهي ڪا دوا دارون
اُهو آ ڀاڳ وارو گهر، نه جاتي ڪابه بيماري
حياتي ٿي ڳري هت ميڻ وانگي روز آهسته
لکي ڪاغذ ڪيا ڪارا، وئي بيڪار اشعاري
نظر جي تنگ آ ڪنهنجي، ڪبي ڪيئن ”زاهده“ الفت
نه ڪو احساس آ تن کي نه ڏيندا ڪابه دلداري