سُکن جي سيج ناهي ڏيهه، جيئڻ ناهي ڪا آساني
رهي ناهي گهڻن ۾ اڄ نشاني ڪابه انساني
کُٽي ٿو وقت سان جيون، وڃي ٿي چنڊ سان تڪڙي
مُسافر رات اونداهي، جواني مند ديواني
اُڏِي هي ريت صحرا جي، ڪهاڻي ڪا ٻُڌائي ٿي
اچي ٿو ياد ۾ ڪوئي، خيالن جي خياباني
ٿڌا ڪي ساهه ٿا کڻجن، وسارڻ سان نه ٿا وسرن
ڪيو هو واعدو ڪنهن سان ذڪر سان ٿي پشيماني
ڇڻي جو پن ويا وڻ جا، ائين ماڻهو به آ وڃڻو
بقا ناهي فنا هرڪو کڻون ڇو ٿا پريشاني
لٿو آ لاڙ ۾ سورج، وري سو ”زاهده“ ورندو
پيو روشن ڪندو جڳ کي، اِها آ ڪار روزاني.