ملي منزل سڄڻ تن کي، رهن ٿا جي ڀلائي سان
سچو آهي اُهو ماڻهو، گذاري جو سچائي سان
ڏنو ڌوڪو سدا پئسي، ٿيو ماڻهو فنا هِن سان
اڃا ٿو تون رکين محبت، هتي ڪُوڙي ڪمائي سان
اڪيلائي سدا بهتر، بُرائي کان ڪجي پاسو
نه بهتر دوستي اُن جي، رهي جو بيحيائي سان
ڪري ڪوئي خطا اهڙي، رُئاري جي غريبن کي
ڏيڻ معافي چڱي تنهن ويل اندر جي آ صفائي سان
ملي ٿو درد جي دل کي، حياتي کي گذارڻ لاءِ
ڪجي ڪائي شڪايت ڇو، خدا جي هن خدائي سان
ملي شل موت عِزت جو، چئون دنيا خدا حافظ
وڃي گُــذرِي عمر ساري، خدا جي دَرِ گدائي سان
رهڻ هت ”زاهده“ مشڪل، زماني ۾ ٿيو ان لاءِ
رکي جو روح کي راضي، جيئي حمد و ثنائي سان