رُڳو تون ته تنها نه آهين شهر ۾
اسان جو به جيون ڪٽيو آ زهر ۾
نه گلشن نه شبنم نه رونق نه گل ڪو
خزائن رکيو آ، چمن کي قهر ۾
ڏٺو زندگيء ۾ نه سچ موت کان وڌ
اميدن جي ڪشتي ڇڏي آ بحر ۾
اسان کي نه پيارا نظر کان هٽايو
رَهون ٿا سڄڻ بس اوهان جي اثر ۾
تقاضا نه مٺڙا نه ڪائي گذارش
پِرين شل رَکو بس پنهنجي نظر ۾
اوهان جي رُسَو ٿا، زمانو رُسي ٿو
رَکو ”زاهده“ کي وفا جي سحر ۾