ڏِسي مُرڪي وَري مُکَ کي، خدارا ڇو لِڪائين ٿِي!
ڪَري چوٽي ٻَڌي زُلفون، گهڻو تون ڇو ستائين ٿِي!
ڪمر سنهي هجي ڄڻ ڪا، پٿر جهڙي سچي پتلي
هلڻ ڄڻ ڪا هجي هُرڻي، نشو نت ڇو هلائين ٿي!
اهو چهرو چمڪ تجلو، صفا آهي چٽو مُکڙو
ڏئي جلوه ڪُسڻ جهڙا، سڄڻ کي ڇو ڪُهائين ٿي!
اثر نيڻن ڪيا اهڙا، لڳن سنڌوءَ جيان گهرا
نه تارون ڪي مٺا آهن، اجايو ڇو ٻوڙائين ٿي!
سجائين ٿي ڀلا ڇو تون، پياري آ حقيقت ۾
وڪڙ ڏيئي عشق وارا، ڏکارا ڇو ڏکائين ٿي!
وَڻي ٿي سونهن راڻي تون، لڳي لنئون وئي اهڙي
حُسن موهي، ڏسي جوڀن، محبت ڇو وڌائين ٿي!
نظر هر هر، کڄي توڏي، پوي اٽڪي الائي ڇو؟
مٺا ماڻهو، رهي پرتي، مٺن کي ڇو سِڪائين ٿي!
ميارون ڇو ڏين ٿا سڀ، هتي چريا ڪيئي آهن
چوي ٿي ”زاهده ابڙو“ ته بيوس ڇو بڻائين ٿي!