پنهنجي وطن مٿان سِـــرُ پنهنجو نثار آ
دل تي دماغ تي هڪ جذبو سوار آ
هي ديسُ صبح جي ڪا سُرهاڻ ٿو لڳي
آ سنڌ ساهه منهنجو، محبت پيار آ
ڌرتي لڳي پياري، مٺڙي امان جيان
قيمت هن مٽيءَ جي موتين شمار آ
اندر ٻَري لُڇي ٿو، پاپي ڏسي هتي
جيڪو رکي ٻيائي، سڏبو مڪار آ
ٿو گُهورجي وڃي هر سنڌي، سنڌ تان
جو ديس کي لڄائي ماڻهو غدار آ
آ ”زاهده“ تِکو تجلو، تابُ سنڌ جو
ڄڻ تيزِ، تيرُ ڪاتي خنجر ترار آ