اسان کي ته جيون گذارڻ نه آيو
اُجهايل ڏيئن کي ته ٻارڻ نه آيو
اُماوس سدائين آ منهنجي اڱڻ تي
چٽا چنڊ توکي نڀائڻ نه آيو
نوان روز آهن بکيئڙا مِٺن جا
رُٺل دوستن کي مڃائڻ نه آيو
اجايو کلي ٿا غمن کي مِٽايون
اکين کي ته پاڻي لِڪائڻ نه آيو
چون ٿا ته آ عشق جي آڳ هڻ کڻ
لڳي آڳ کي پو وسائڻ نه آيو
پِرين جي پکي ٿي اُڏاڻا ويا هن
وَيل تن هَنجُن کي وسارڻ نه آيو
رُڳو ”زاهده“ کي ستمگر رُلائين
اسان کي سڄڻَ ڇو ستائڻ نه آيو