ٻ
ٻارهين ڪوهين ٻولي ٻي.
ٻارُ ٻٽيھ لکڻو، موچڙو ڇٽيھ لکڻو.
ٻه ترارون، هڪ مياڻ ۾ نه ماپنديون.
ٻارن جي راند، وڏن جي ويڙهاند.
ٻه ته ٻارهن.
ٻٽيھ منڊ منڊي ۾، اَسيءَ ۾ ڪاڻو، گنجو ساماڻو ته مڙني کڻي ماٺ ڪئي.
ٻه ڀائر ٽيون لکيو.
ٻُڇيءَ کي قبر تائين آسرو.
ٻج کوٽي ڪونهي.
ٻڌ سڀ جي، ڪر پنهنجي. (ٻڌجي سڀ جي، ڪجي پنهنجي.)
ٻَڌي چور کي، سڀڪو ماري.
ٻڍو ۽ ٻار، هڪ آچار.
ٻڏڻ ويو وسري، لُڏڻ آيو ياد.
ٻڏي ٻيڙيءَ جون هريڙان به ڀليون.
ٻَري وَٽ، کامي تيل، واھ ڙي ڏيئا...!
ٻه گدرا هڪ هٿ ۾ نه ايندا.
ٻلي هُش ۾ خوش.
ٻليءَ شينهن پڙهايو، سو ئي ٻليءَ کي کائڻ آيو.
ٻليءَ جي دُعا به ڪڏهن قبول پئي؟
ٻن زالن جو ور، تنهن جو جيئري قبر ۾ گهر.
ٻَنڌ ڀڄي، هيڻي هنڌان.
ٻِنيءَ ۽ ونيءَ تي سر ڏجي.
ٻن مُلن ۾ مُرغي حرام.
ٻوڙو کلي ٻه دفعا.
ٻئي جي کٿي کي هٿ نه لائجي، پنهنجو پٽ نه ڦاڙائجي.
ٻئي جي لاءِ کڏ کوٽيندڙ، پهرين پاڻ اُن ۾ پوندو.
ٻيڙي ڪنهن ٻوڙي؟ چي: پير خضر ٻوڙي.
ٻير نه پوکيو در ۾، ڌاريو نه آڻيو گهر ۾، هٿ نه وجهو سَر، نانگ نه رکو ور ۾.
ٻانڀڻ جي ٻڪري، پاڙي جي ڦشري.
ٻائي جو ٻائو، تيوڻ جو تيوڻ.
ٻڪري جنهن وڻ سان ٻڌجي، سو ئي وڻ کائي.