پ
پانڌ ۾ پائي، ويو ڪيني واري ڪين ڪي.
پاڇاهي نه پاڙيان، سرتيون! سئيءَ ساڻ.
پاڙي ناه پروڙ، ته ڪا رات رنجاِ گذري.
پاڙي ويڄ هئام، تان مون، مور نه پڇيا.
پاڻُ مَ کڻج پاڻ سين، وسيلا وڃاءِ.
پاڻيءَ مٿي جهوپڙا، مورک اڃ مرن.
پاڻهي ايندم هوتُ، ڪجھ تون به ٿج اڳڀري.
پتنگ چائين پاڻ کي، ته اچي آڳ اُجهاءِ.
پِريان سندي پار جي مڙئي مٺائي.
پريتڻو پاري، مارڳ ۾ مُنڌُ مُئي.
پيرين پنڌ وسار، هل هنئين سين، هوت ڏي.
پرينءَ جا پاتي سا، جڙ جئري نه لهي.
پرين ڏيکاري پاڻُ، خوش ڪري ويا خواب ۾.
پسان شال اکين سين، دوست سندا ديرا.
پکڙا ۽ پنهوار، ڏٺي مون ڏينهن ٿيا.
پکن ۾ پيهي، شل محلن جي مَر ڌئان!
پکن جي پِريت، ماڙيءَ سين نه مٽيان.
پکن منجھ پساھ، قلب آهي ڪوٽ ۾.
پلئه پايو سچ، آڇيندي لڄ مران.
پلاءُ نه پاڙين، عُمر آراڙيءَ سين.
پنيو پنج ڪَڻي، لِڪا ڀڻن لوڪ ۾.
پنهنجو آهي پاڻُ، آڏو عجيبن کي.
پنهوارڪي پت، پيهي پڇج ملير ۾.
پنهون ٿيس پاڻ، سسئي تان سور ھئا.
پورينديس پرين ڏي، ڪا نه ڪرينديس گهٽ.
پوکين تان ڪي پوک، جان پاڻي اٿي ٻار ۾.
پير نه ڇڏيان پرينءَ جو، جانسين ٿي جيان.
پيرين آءُ نه پڄڻي، ڏيھ پريان جو ڏور.
پيو جو پاتار، سو ڪيئن پُسڻ کان پالهو رهي.
پڄاڻا پرين، ڪجي بس ڀنڀور کان.
پڇ پتنگن کان، سنديون کامڻ خبرون.
پڇن جي ميهار کي، پڇي سي ميهار.
پڇن سين پسن، جڏهن تڏهن پرينءَ کي.
پڇڻا نه منجهڻا، جي پڇن سي وير.
پڙاڏو سو سڏ، ور وائيءَ جو جي لهين.
پڙهيو ٿا پڙهن، ڪڙهن ڪين قلوب ۾.
پِڪون سي پينِ، سِر جنين جا سٽ ۾.
پهرين وڃان لوءِ، مَرَ پڄنم ڏينهڙا.
پهرين ڪاتي پاءِ، پڇج پوءِ پريتڻو.
پنهوارن پاٻوهيو، وريا واهوندا.