س
سا ڪئن کائي کارڪون، جنهن کي ڏئونرا ڏيج ڏنائون.
سائينم! سدائين، ڪرين مٿين سنڌ سڪار.
سائينءَ جو سوڳندُ، منهنجو ساڄن سڀنئان سُهڻو.
ساجن ساھ ڏيان، توکي ساريو سپرين.
ساجن سڀ ڄمار، ڏُکي ڏورج ڏيل ۾.
سارنگ سار لهيج، الھ لڳ اڃين جي.
ساريان ڪو نه سکوءِ، سور گهڻيئي سنڀران.
سامونڊي سُچيت، ٿيءُ ته پهچين پار کي.
سامونڊين جي سڱ کي، روئان راتو ڏينهن.
سامي منهنجو ساھ، آئون نه جيئندي اُن ري.
سامين جي سنڀال، منهنجو چت چڱو ڪيو.
ساندھ سَڀُ درياھ، پري ڪنڌي پار جي.
ساڄن سنديءَ سونهن جي، آ ڳالھ ڪريان ڪيهي؟
ساڄن سڀ ڄمار، اکيون اوهان جي آسري.
ساهڙ بنا سهڻي، اَڌوتي آهي.
ساهڙ جا سينگار، اڻ ڏٺا اڳي هئا.
ساهڙ جا سينگار، متان ڏم ڏيکاريين.
ساهڙ سندو تنُ، گهاگهائي گهڙن جي.
ساهڙ مون سينگار، ماڙهن ليکي ميھڻو.
ساهڙ ڄام ستار، سگهو رسج سير ۾.
ساهڙ ڄام سچو، ساڻي ٿيندو سير ۾.
ساهڙ سا سُهڻي، سائر پڻ سو ئي.
سپريان جي سور جو، ماڙهن ڏجي نه منجھ.
سپريان سين سوڀ، ننڍن ڪندي نه ٿئي.
سپيريان جي سونهن جو، نه ڪو قد نه مدُ.
سپيريان جي ڳالهڙي، ڪنهن سان ڪين ڪجي.
سَپَڙَ سا سُئي، جيڪا چارڻ چِت ۾.
ستا اٿي جاڳ، ننڊ نه ڪجي ايتري.
سَتَر کاڌا کيڻ، جي ڏٺو مُنهن محبوب جو.
ستَرُ ڪر ستار، آئون اگهاڙي آهيان.
سُتو ڪئن ننڊوُن ڪرئين، روئي رات وهاءِ.
سدا سائر سير ۾، اندر لهي نه اُڃ.
سر ۾ پکي هيڪڙو پارھيڙي پنجاھ.
سِرجي تان سُور، سامائي، تان سُک ويا.
سر نسريا پانڌ، اُتر لڳا آءُ پرين.
سرتيون! ساھ سندوم، ٿيو حوالي هوت جي.
سريو سون سڪوت، جوڳيءَ سندي ذات کان.
سَرها ڏٺم سي، جن ساڃاھَ سراڻ سين.
سسي ڌار ڌري، پڇج پوءِ پريتڻو.
سکر سيئي ڏينهن، جي مون گهاريا بند ۾.
سُکن مون سين ڪين ڪيو، سورن لڌيم سارون.
سکو سِپن کان، سرتيون ريت سڪڻ جي.
سُکين ٿي مَ سنري، پسي ڏُکَ مَ ڏَر.
سکڻو هَڏُ آهي، سِرَ ۾ سَڃَڻُ ناه ڪين.
سَگهن سُڌَ نه سُور جي، ته گهايل ڪئن گهارين.
سلطاني سهاڳ، ننڊون ڪندي نه ملي.
سَمون تِن سارون لهي، جي مُٺا ۽ مسڪين.
سندو واريءَ ڪوٽ، اڏي اڏبو ڪيترو.
سندي جوڳيان ذات، ٻئي ڀيري ڀاڳ مڙي.
سندي سڪ پرين، لوڪ ڏٺي نه لهي.
سنديون کامڻ خبرون، تن آديسين آهين.
سنهيءَ سُئيءَ سِبيو، مون ماروءَ سين ساھ.
سَنڌيون سور ڪرين، هڏَ پڻ ڏکن هوت لئي.
سنها ڀانءِ مَ سپ، وياءَ واسينگن جا.
سو پرين، سو پساھ، سو ويري، سو واهرو.
سو پکي، سو پڃرو، سو سَرُ، سو ئي هنج.
سو پڻ ساڙو هوءِ، هيءُ جو ساھ سرير ۾.
سَوَ سِسنئان اڳرو، سندو دوسان دَمُ.
سو سڀوئي حق، جنهن ۾ پسڻ پرينءَ کي.
سو ڪو ڏيارين ڏان، جو طمع کي ترڪ ڪري.
سوئي ٻارج مَچُ، جئن ٻاهر ٻاڦ نه نڪري.
سور ورهايان سرتيون، جي وراهيا وڃن.
سور ته مڙئي سور، پور به سورن جهڙا.
سُورُ جنين کي سريو، سَري تن صحت.
سُورن اسان ساڻ، ننڍيئي نينهن ڪيو.
سورن سانڍياس، پُورن پالي آهيان.
سوري آهي سينگار، اصل عاشقن کي.
سوري جنين سيج، مرڻ تن مشاهدو.
سوري سينگاري، اصل عاشقن کي.
سوريءَ چڙهڻ، سيڄ پسڻ، اِيءُ ڪم عاشقن.
سورهيه مرين سوڀ کي، ته دل جا وهم وسار.
سون برابر سڳڙا، مون کي ٻانهن ٻڌائون.
سون برابر سڳڙا، ماروءَ سندا مون.
سو نه ڪنهين شيءِ ۾، جيڪي منجھ تُراب.
سوڍا تو ڳر ساھ، نات راڻا گهڻا راڄ ۾.
سي پنهون ڪوه پڇن، جي سنجهي ئي رهن سمهي.
سي چِلوِلا چئجن، جي در در لائن دوستي.
سي ستا ئي سونهن، ننڊ عبادت جن جي.
سي سڄڻ هُون نه ڌار، جي هينئين ۾ حل ٿيا.
سيخن ماه پچاءِ، جي نالو ڳيڙءِ نينهن جو.
سپيريان جي ڳالهڙي، رُڳو رنجائو.
سيڻن جي سنڀار، جڏو جيءُ جياريو.
سٻاجها سائين! راءُ ريجهائيين راڳ سين.
سَٻَرُ سيءُ پيو، نه مون سوڙ نه گِبرو.
سُٽ اُنين جو سڦرو، جي پر ۾ پچائين.
سڀ ۾ پنهون پاڻ، ڪينهين ٻيو ٻروچ ري.
سڀوئي سبحان، ڪيڏانهن ڪري نِيتيان.
سڄڻ ۽ ساڻيھ، ڪنهن اڻاسي وسري.
سڄڻ جي سارين، تن رويو وهامي راتڙي.
سَڄَڻ جي سارين، نه ڪي رُون نه چُون ڪي.
سڄڻ سانوڻ جيئن، رُڃون ٿو ريلي.
سڄڻ سنئيون ڪن، لوڪان ليکي وِنگيون.
سَڄَڻَ ماکيءَ ميٺ، ڪؤڙا ٿين نه ڪڏهين.
سڄڻ ياد پيوم، جاڙ جيان ٿي جيڏيون.
سڄڻ ڏٺو جن، موٽڻ تنين مهڻو.
سڌين سيڻ نه هُون، نيهن نياپي نه ٿئي.
سڌڙيا شراب جون، ڪوه پچارون ڪن.
سڪ تنهنجي سُپرين، جئن تران تئن تار.
سڪ سڪائي سِڪ، سِڪ نه آهي سٿري.
سڪ سڪندين لاھ، وڇوڙيا ميڙ پرين.
سُڪوت ئي سلام، پريان سندي پار جو.
سِڪي جان سُتياس ته سڪ سمهڻ نه ڏي.
سِڪڻ ۽ سُوري، ٻئي اکر هيڪڙي.
سڪڻ ڪيا شهيد، مارو جي ملير جا.
سَڱ ڪري سينءَ، ڪنڌ مَ ڦيرج ڪيڏهين.
سڻي ساڻيھ ڳالهڙي، لهي ويا لوھ.
سڻي ويڻ ڪنن سين، ورائج مَ وري.
سهسين سائر ٻوڙيون، مُنڌ ٻوڙيو مهراڻ.
سُهڻيءَ کي سيد چئي، وڌو قرب ڪُهي.