و
وٺجن ٻير کائجن ڊاکون، تن گهرن جون ڪهڙون ساکون.
وڇ کير ڏئي، ته مينهن ڇو ڌارجي.
وياسين نمازون بخشائڻ، روزا ڳلي پئجي ويا.
واريءَ سندو ڪوٽ، اڏي اڏبو ڪيترو.
واڱڻ جو واڱڻ، تيوڻ جو تيوڻ.
واڻيو ۽ سيارو، پنهنجي ڪسر ضرور ڪڍندا.
وات، اڌ حڪيم آهي.
وات ۾ ڳڙ، دل ۾ زهر.
وار ته ڦڻي، نه ته ڪوڙاءِ کڻي.
واھ جي ڪپ تي ڇوڪر ڪڏي، اڄ نه ٻڏي سڀاڻ ضرور ٻڏي.
وات جي پلاءُ کي، گيھ جي ڪهڙي گهرج.
وات کائي، اکيون لڄائين.
واڪا ڪرڻ مون وس، ٻڌڻ ڪم ٻروچ جو.
وارا ڍارا آهن.
وٺڻ کان ڏيڻ ڀلو.
وُٺو ته ٿر نه ته بر جو بر.
وڃڻو کڻي اندر وڃجي، سوڙ کڻي ٻاهر اچجي.
وڃائي سکبو آهي.
وڇ ڪِلي آهر ڪڏندي.
وڌي واڙي لڳي ڀاڳ.
وڏن ۾ وڏي مڻيا.
وڏا ڪَن، ننڍا سِکن.
وڏو ڏسي ڊڄجي نه، ننڍو ڏسي وڙهجي نه.
وڙهندڙن جي پٺ ۾، ڀڄندڙن جي اڳ ۾.
وڙهو وڙهو، پر جهيڙو نه ڪريو.
وڙهن سانَ، لتاڙجن ٻوڙا.
وڙهن سولجر، نالو ٿئي ڪپتان جو.
وفاداري وصف ڪتي جي.
وقت ۽ وجھ، ڪڪرن وانگي لنگهي وڃن ٿا.
وقت چوي؛ آ بادشاھ.
وقت ۽ وير، ڪنهن جي لاءِ نه ترسن.
ولايت جي ڪٻر، اسان وٽ مينا.
ونڊ ورهاءِ، ايمان پاءِ.
وهم جو علاج، لقمان حڪيم وٽ به ڪو نه هو.
وڻن تي ٻور، لڱن سور.
وئي سڱن کي، ڪن به ڪپائي آئي.
ويل وقت واپس نه اچي.
ويٺي کان وڳندي ڀلي.
ويري ۽ پنڌ، وڍيو ڀلو.
ويساھ ٽُٽو، ٻار چٽو.
وڙهن چور، ڀلو ٿئي ڀاڳين جو.