لوڪ ادب، لساني ۽ ادبي تحقيق

پھاڪا: ڪلام جا ڏيئا

ڪتاب ”پهاڪا : ڪلام جا ڏيئا“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي پهاڪن جو ڪتاب نور الدين سرڪي جو لکيل آهي جيڪو نئين سنڌي اڪيڊمي، ڪراچي پاران ڇپايو ويو.
Title Cover of book پھاڪا: ڪلام جا ڏيئا

ت

تاڙي هڪ هٿ نه وڄندي.
تخت يا تختو.
تر جي گُٿي، سؤُ چوٽون کائي.
ترت دان، مها پُڃ.
ترار جا ڦٽ ڇُٽي ويندا، زبان جا نه ڇٽندا.
تڪڙ ڪم شيطان جو.
تڪڙي ڪُتي انڌا گُلر ڄڻي.
تنهنجو سو منهنجو، منهنجي هٿ نه لاءِ.
تنهنجو خدا تو سان، منهنجو خدا مون سان.
توڪل جا ٻيڙا پار.
توڪل به ڪجي، تُرهو به ٻڌجي.
توبھ جا دروازا بند ڪو نه ٿيا آهن.
تون به رئيس آئون به رئيس، ته گڏھ ڪير هڪليندو.
تون مَ ڏيئڻو، ته مان مَ ڇَڏُو. (تون مَ ڏيئڻو، ته مان به مَ ڇَڏڻو.)
تون حاجي، مان قاضي.
تقدير اڳيان، ڪهڙي تدبير.
تون سير ته مان سوا سير.
عرب وڃو يا رُوم، ته به ڍوڍو ۽ ٿُوم.
تيل ترن مان ئي نڪرندو.
توڻي هجي ولو، ته به دڳ ڀلو.
تيل سهانگو هو، ته گدڙن هوند چوٽيون مکيون.
ٿڌو گهڙو پاڻ کي ڇانوَ ۾ ويهاري.
ٿلهو ماڻهو، خواهمخواھ معتبر.
ٿورو کٽيو، گهڻي برڪت.
ٿورا ڪڻا، ٿالهيءَ ۾ چڱا.
ٿورو ڏسي اَرهو نه ٿجي، گهڻو ڏسي سرَهو نه ٿجي.