ڪ
ڪا مُهين ۾ گهٽ، نات سڄن سٻاجهو گهڻو.
ڪاپائتيءَ قرار، منجهان پورهئي آئيو.
ڪاتيءَ ڪونهي ڏوھ، ڳنُ وڍيندڙ هٿ ۾.
ڪارا ڪراين ۾، سونُ اسان کي سوءِ.
ڪانگ نه ڪُوڙا هونِ، پريان سندي پار جا.
ڪا نه گُهرجي مون، حياتي هوتن ريءَ.
ڪانڌَ ڪنهين جو نه وڻي، گيرب ۽ گاءُ.
ڪانڌي ڪنگ ٿياس، وَهڻَ جنازو سُهڻي.
ڪاڏي ٿيو ڪوهيار، ڪاڏي ٿي هٿ کڻي.
ڪاڪ نه جهليا ڪاپڙي، موهيا ڪنهن نه مال.
ڪاڪُلَ ڪُٺي جا، ڪَفَن تنهين ڪين ٿئي.
ڪپر ٿو ڪُن ڪري، جئن ماٽيءَ منجھ مهي.
ڪرهو نه ڪِي ڪانُ، پيرين آءُ نه پڄڻي.
ڪُسڻ جو قرار، اصل عاشقن کي.
ڪُسڻ قرب جن، مرڻ تن مشاهدو.
ڪُسڻ ڌاران ڪير، ڪري سَڌَ سڪڻ جي.
ڪلاڙڪي هٽ، ڪُسڻ جو ڪوپ وهي.
ڪنديس ڪين ٻيا، هوت مٽائي اڳيان.
ڪنڌُ منهنجو ڪاٽيو، نينهن سندي نعري.
ڪنهن جنهن ڪُٺا ڪاتَ، جئن سامي مور نه سنرا.
ڪنهن کي ڪيئن چوان، ته مون کي ماريو سڄڻين.
ڪنهن ڪنهن ماڻهوءَ منجھ، اچي بوءِ بهار جي.
ڪوماڻو ڪپور، مون واجهائيندي پرينءَ کي.
ڪو ڏينهن آهيين ڪوٽ ۾، لوئي هڏ مَ لاھ.
ڪوجهن سندا ڪم، ڪامل ري ڪيرُ ڪري.
ڪؤنر پاڙون پارتار ۾، ڀؤنر ڀري آڪاس.
ڪو نه ڏٺوسون ڪوءِ، سنياسي سُورن ري.
ڪونهي آڳھ اهڙو، جهڙي محبت من.
ڪونهي هِن ڀنڀور ۾، ڌاران دوسَ ڌڻي.
ڪوٺيين وهان ڪيئن، جي نظربندياڻي نه هئان.
ڪوٺيين گهاري ڪير، محلين منجهي مون هينئون.
ڪوڏر ۽ ڪاني، آهي سِر سڀ ڪنهن.
ڪُوڙو تون ڪفر سين، ڪافر مَ ڪوٺاءِ.
ڪوڙهيو ڏَمُ ڪوڙو، مون ميهار من ۾.
ڪوهيارو قهري، ويو نهوڙي ننڊ ۾.
ڪي اوڏا ئي ڏور، ڪي ڏور به اوڏا سپرين.
ڪيف ڌاران ڪوءِ، جيئي ڪو مَ جهان ۾.
ڪڇي ڪاڇوٽي، نانگن ٻڌي نينهن جي.
ڪڏهن ٿجي ڪات، ڪڏهن ٿجي ٻڪرو.
ڪڏهن پئجي ڪن ٿي، ڪڏهن ٿجي واتُ.
ڪڏهن کلن در دوسن جا، ڪڏهن طاقيون ڏين.
ڪڏهن ڪا نه وئي، ڪا هوت ڳولڻ هٽ تي.
ڪڏهن ڳاڙهو گهوٽ، ڪڏهن مڙھ مقام ۾.
ڪڪرُ منجھ ڪپار، جهڙ نيڻئون نه لهي.
ڪهڙا ڳڻ ڳڻيان، ٿورن مٿو ناھ ڪو.
ڪهڙي پڇين ذات، جي آئيا سي اگهيا.
ڪهڙي منجھ حساب، هئڻ منهنجو هوت ريءَ.
ڳالهيون پيٽ ورن ۾، وڌي وڻ ٿيون.
ڳوليان ڳوليان مَ لهان، شال مَ ملان هوت.
ڳڻي آيس ڳالهڙي، ڳجهي تو ڳري.