ج
جا اِسلامان اَڳي هئي، سا سُئائون ٻانگ.
جا عمر تو مُل عيد، سان اسان سُوءِ ورتي، سومرا.
جا مٿي تو مڻيا، تنهن سِرَ جو آهيان سيڪڙو.
جا مڱ مُنهنجي مَنِ، سا توکي معلوم سڀڪا
جا نينهن ڳنهندي نانءُ، سا مون جئن پوندي مامري.
جا ڀون پيرين مون، سا ڀون مٿي سڄڻين.
جان جئين تان جل، ڪانهي جاءِ جلڻ ري.
جان جان پسين پاڻ کي، تان تان ناه سُجودُ.
جان جان پسين پاڻ کي، تان تان ناه نماز.
جان جان هئي جئري، ورچي نه ويٺي.
جانبَ اِئين نه جڳاءِ، جيئن ماريو موٽيو نه پڇين.
جانب! تون زيان، اکين سين ايڏا ڪرين!
جانب جهڙو جڳ ۾، ناهي ڪو ثاني.
جانسين ٿي جيان، ڪانڌُ نه ڪنديس ڪو ٻيو.
جاڳو جاڙيجا، سَما سُک مَ سمهو.
جبل ماري جک، جو آڏو آريچن کي.
جَتَ آه نه ڪا، اِي خاڪيءَ جو خيالُ
جَتَ جهجها ۾ جڳ، منهنجي پرت پنهونءَ سين.
جر ٿر تنوار، وڻ ٽڻ وائي هيڪڙي.
جزو وڃايو جوڳئين، ڪُلَ سين آهينِ ڪَمُ.
جن اَندر ٻري باھ، سُڌ تنين کي سڀڪا.
جن سيڻ لَهن سارون، تَن تان ڏُکندو ڏورُ ٿئي.
جن کي آرس اکئين، سي ڪئن پرين پسن.
جن کي عشق جي اُساٽ، سي واهُڙ ڀانئن وکڙي.
جن مُسافرَ سپرين، سي مر رويو رون.
جنين جاڳاياس، آئون نه جيئندي اُن ري.
جنين من ميهارُ، هلڻ تنين حق ٿيو.
جنين ڪاڻ مياس، سي ڪانڌي ٿيڙم ڪينڪي.
جنهن کي ساڻ پريان جا سُور، تنهن کي ندي ناھ نگاھ ۾.
جنهن کي سڪ ساهڙ جي، سا گهايل، گهر نه گهاري.
جو اکيئون اوڏو آھ، سو پرين پراهون مَ چئو.
جو تون ڏورين ڏُور، سو سدا آهي ساڻ تو.
حُسن سَندو حقُ، ڪَورُ پَروڙي ڪين ڪي.
جو صرافن لڏيو، سو تون پڻ لڏج سون.
جو لکڻ منجھ ماڙهوئين، سو مکڻ منجھ کير.
جو منهن مومل جي پوءِ، موٽڻُ تنهين مس ٿئي.
جوڳي ٻيا به گهڻا، منهنجو لکيو لاهوتين سان.
جوڳيءَ تي جڙاءُ، نسورو ئي نينهن جو.
جوڳين جوڳ جڳاءِ، جوڳ پُڻ سونهي جوڳئين.
جي پويون ٿئي پساھ، ته نِجان مڙھ ملير ڏي.
جي تو بيت ڀانئيا، سي آيتون آهينِ.
جي تو نظر نيڪ، ته بسم الله ئي بس ٿئي.
جي جيءَ کي جيارين، سي لاهوتي لڏي ويا.
جي خوديءَ کي کانئين، هلو ته تڪيا پسون تن جا.
جي سنجهيئي سُتيون، سي مر سور سهن.
جن تو فارسي سکيو، گولو توءِ غلامُ.
جي قيام مڙن، ته ڪر اوڏا سُپرين.
جي ليلائي نه لهين، ته پڻ ليلائيج.
جي ننگ ڇڏي نانگا ٿيا، تن نانگن ڪهڙو ننگ.
جي نه سڃاڻن سچ کي، ويھ مَ تنين وٽ.
جي وڃان وڃان ڪن، سي رهي رهندا ڪيترو.
جو وڙ جُڙي جن سين، سو وڙ سيئي ڪن.
جي ٿيا حَلُ حبيب سين، سُمهڻ تَنِ ثوابُ.
جي ڀانئين جوڳي ٿيان، ته طمع ڇڏ تمام.
جي ڀانئين وَسَ چران، ته سنگهارن سين گهار.
جي ڇورين ڏنا ڇال، ته به لاهوتي لنگهي ويا.
جي ڪر لڌائون، ته بنديءَ بندُ نه ساريو.
جي هِت نه هوت پسن، سي ڪنهن پر ڪيڇ پسنديون.
جيجان جهلَ مَ پاءِ، هينئون هوت هڻي ويا.
جيلانهن ذات حليم، ملي تي ميهار کي.
جيڏانهن چت چاھ گهڻو، آر به اوڏانهين.
جيڏانهن ڪريان پرک، تيڏانهن صاحب سامهون.
جيڏو تنهنجو نانءُ، ٻاجھ به اوڏيائي مڱان.
جيڏيون! جي مان وسهو، ننڊ مَ هيريو نيڻ.
جيڪر ڪريان ريھ، پر چوندا مُنڌ چري ٿي.
جيڪس جهليا مڇ، گهاتو گهر نه آئيا.
جيڪي طالب تات جا، تات به تنين وٽ.
جيڪي مُئي ڪندا، سو جانب ڪريو جيئري.
جيڪي ڏنائون، سو سڀوئي صحت.
جيڪين فراقان، سو وصالان نه ٿئي.
جيها جي تيها، مون مارو مڃيا.
جيهي جي تيهي، ته به ٻانهي ٻاروچن جي.
جڏهن ڪن فيڪون، من تڏهانڪون مارئين.
جڙي ٻڌائُون جان ۾، پيغامن جا پُورَ.
جهڙا ڪالھ هئام، اڄ نه اهڙا سپرين.
جهڙو پنهون پاڻ، تهڙي سِٽا ساٿ جي.