م
مارن مونجھ مُياس، نات ماڙين ماريس ڪينڪي.
ماروئڙن ساڃاھَ، سا ئي آهي سومرا.
مارڳ جي مرن، وڏا طالع تن جا.
ماڙهن ليکي بُکَ، سامي سوُر سَنها ڪيا.
ماڻهو سڀ نه سهڻا، پکي سڀ نه هنج.
ماڻھو گهرن مالُ، آ سڀ ڏينهن گهران سپرين.
متارا مري ويا، موکي تون ڀي مَرُ.
متو آهين مڇ، ٿلهو ٿيو ٿونا هڻين.
محبت جن جي من ۾، تن تشنگي تارِ.
محبت جون ميڇون، ڪَورُ پروڙي ڪين ڪي.
محبت سندي مام، ڪَورُ پروڙي ڪين ڪي.
محبتي ماري، ڪونهي دادُ دَرياھ ۾.
محبتي ميڙي، ڳوٺ ٻڌجي هيڪڙو.
محبتي ميهار جو، سُور نه ڪنهن سَلجي.
محبتين مٿاءِ، مَچُ مُورائين نه لهي.
محرم موٽي آئيو، موٽيا تان نه امام.
مران جي هن هنڌ، ته نجاه مِئٿُ ملير ڏي.
مري جيءُ، ته ماڻيين، جانب جو جمال.
مرڪڻ اکڙين، تو ڏٺي مون سُکُ ٿيو.
مرڻا اڳي جي مُئا، سي مري ٿين نه ماتِ.
معرفت مَرَڪُ، اصل عاشقن جو.
مفتي منجھ وهار، ته قاضي ڪاڻيارو نه ٿئين.
ملاح تنهنجي مڪڙيءَ، اچي چور چڙهيا.
ململ منجهان ماءُ، جي سکيون تن سون ڪيو.
ملڪ مڙيو منصور، ڪُهي ڪُهندين ڪيترا.
ملھ مهانگو قطرو، سڪڻ شهادت.
مَنُ اکيون، تَن تِت، جت جنم جيڏيين.
من ماري ڪر مات، ته تيرٿ پسين تڪيو.
مَنَڌَ پيئندي مون، ساڄن صحيح سڃاتو.
مُنهن ۾ مسلمان، اندر آذر آهيين.
مُنهن ۾ موسيٰ جهڙو، اندر ۾ ابليسُ.
منهن محراب پرينءَ جو، جامع سڀ جهان.
منهنجو من، ميان! واڳيو ويڙهيچن سين.
منهنجي وس واڪا، ٻڌڻ ڪم ٻروچ جو.
منهنجي آھ اِها، ڪڏهن ڪيرائيندي ڪوٽ کي.
مون سين ڪري ميٺ، سڄڻ سفر هليا.
مون ۾ تون موجود! آ آڳاهين آهيان.
مون ۾ عيبن ڪوِڙ، تون پاڻ سڃاڻج سُپرين.
مون پريان سين نينهن، ڇنڻَ ڪارڻ نه ڪيو.
مون تان مهر نظر، پرين لاھ مَ پانهنجي.
مون سان مون پرينِ، ڀورائيءَ ۾ ڀال ڪيا.
مون سي ڏٺا ماءِ، جنين ڏٺو پرينءَ کي.
مون سين هلي سا، جا جيءُ مٺو نه ڪري.
مون کي جيارينِ، وايون وڻجارن جون.
مون کي ماءِ مجاز، پيڃاري جئن پڃيو.
مون کي ماروئڙون، سُڃ ڳڻائي سيج ۾.
مون کي ڏنءُ ڏيئي، ڍولو ڍٽ قراريو.
مون کي ڪا مَ جهلي، سڀڪا پاڻُ پلي.
مون ماروءَ جو مَکُ، تيل نه لائيان تنهنجو.
مون ماروءَ سين لڌيون، لوئيءَ ۾ لائون.
مون ڀانيو مون وٽ، هميشه هوندا پرين.
موٽي مران مَ ماءِ! موٽڻ کان اڳي مران.
موٽڻ جنين ميهڻو، پِڙ تي سيئي پون.
ميائي جياس، جي وڃي مڙھ ملير ڏي.
ميخون محبت سنديون، هينئڙي منجھ هزارَ.
ميرو ئي محبوبَ، اسان مارو مَنَ ۾.
مُينَ سين ماڻو، مناسب نه مينڌرا.
مينهن مندائتا وسڻا، سدا وَسين تون.
مٺُ مٺُ سورن سڀ ڪهين، مون وٽ وٿاڻا.
مٺ ڀِيڙيائي ڀلي، جي اُپٽي ته واءُ.
مٺي مصيبت، آهي آريءَ ڄام جي.
مٽ نه معذورين جا، ڪا جا جوڳين ذات.
مِڙيا مڇ هزار، ڀاڱا ٿيندي سهڻي.
مڙينئون موڪل، ڪالھ ڪندا ويا ڪاپڙي.
مڱان ڪهڙيءَ مت سين، نسورو نادانُ.
مڻئي مٿي جي هئا، تن چٽن ڦيريم چِٽ.