چ
چادر آهر پير ڊگهيرجن.
چانڊيا چور، شنباڻي شاهد.
چاڪرن اڳيان چُوڪَر.
چاڪيءَ جي مٿي ۾ گهاڻو.
چريءَ کي چُوڙو، ڪڏهن ڄنگھ ۾ ڪڏهن ٻانهن ۾.
چريءَ کي چوربو، چئن گارين لاءِ.
چرين ڪهڙا چِت، مُئن ڪهڙا مامرا.
چريءَ کي ڄائو پٽ، چمي چمي ماريائين.
چرين جا پور، مٿي جا سور.
چَريا مري ويا، اولاد ڇڏي ويا.
چرين کي ڪي سڱ ٿيندي آهن؟
چريون ڏيئي چار، واڇ ورتم هڪڙي.
چري ڪيئن؟ چي: ويران وير وڌ.
چريو کريو ته به پنهنجو. (چريو کريو ته به پنهنجو ڀلو؟)
چڱا سي جن جا پويان چڱا.
چڱائيءَ کي چار، ڳڻي هڻجن موچڙا.
چڱن پٺيان چُٽا.
چمڙي وڃي، دمڙي نه وڃي.
چنڊو چنڊي کي سؤُ ڪوھ تي ڳولي لهي.
چور جي ماءُ، ڪُنڊ ۾ روئي.
چوڻ ۽ ڪرڻ ۾ وڏو فرق آهي.
چور جي ڏاڙهيءَ ۾ ڪَکُ.
چورن جا ڀائر، ڳنڍيڇوڙ.
چمڙو ٿو ڀانئي ته مان آسمان کي جهيلو بيٺو آهيان.
چوري چوريءَ کان وڃي، هٿوراڙيءَ کان نه وڃي.
چور مچائي شور.
چورن مٿان مور.
چور نه نه، چاڪي ئي سهي.
چٽ ڏيئي چرئي کي، ڪاٺ کڻائجيس ڪلهي تي.
چڙهيو ته سوار نه ته پيادو.
چاچي به چئي، چهنڊڙي به پائي.
چرين جا پور، مٿي جا سور.
چريءَ ليکي، سڀ چريا.
چڱائيءَ ڪر ڄٽ سان ته ڦيري هڻي پٽ سان.
چريا چرين گڏيا، ادا عيد مبارڪ.
چوتئي کان چريو سٺو.
چڱو اهو جيڪو چڱي کي چڱو سمجهي.
چار آڱريون برابر ناهن.