ر
رامائڻ پورو ٿيو، چي: سيتا ڪير هُئي؟
رب رُسي مَت کسي، هڻي ڪو نه هٿيار، ڏسي اُهي پار، جن سان جوکو جيءَ جو.
رَتُ ڏسيِ، رُمي هڻجي.
رَتُ، رَتَ ڏي وري.
رت ڪٽورو ڏبو، تڏهن ڀت ڪٽورو ملندو.
رت دانگيءَ تي به ورندو.
رُٺي اڳ ئي ويٺي هئي، مٿان آيس پيڪاڻو ماڻهو.
رُٺي آهي گهوٽ سان، ڳالهائي نٿي ڳوٺ سان.
رڌي پڪي به يانصيب.
رڍ جو پيٽ ڀرجي، ته دڙيون ٽپي.
رڍون مڙئي ٻوٿ ڪاريون.
رڍن اڳيان رباب، وڄائيندي وَرھ ٿيا.
رڍ ڇا ڄاڻي راڳ مان، جنهن جي ٻولي ٻي.
رستو ولو، ڪوھ ڀلو.
رڪ جا چڻا، آنڊا چيرڻا.
رکي سُڪي کائي، ٿڌو پاڻي پيءُ.
رلي ڪلهي تي، ماني راڄ تي.
رَن پُٽ کي لڳي ڀاڳ، ته ڏي جوئر جي ڀت کي داڳ.
رن ته وئي، رلي به وئي.
رَن ته ران سان.
رن زال جا، ڪهڙا حال.
رنج بنا، گنج ڪونهي.
رنج بنا، راحت ناهي.
رَهو حرام، ٻوٽي حلال.
روٽي کاڌي، پاتل ڦاٽي. (سيرو کاڌو، پاتل ڦاٽي.)
روپ روئي، ڪرم کائي.
روزون پٺيان عيدون، عيدن پٺيان روزا.
ريل جو منهن، بند ڏي.
رب ٿئي راضي، ته ڌوڙ مان چاندي.
رب آ ته سڀ آ.
رنون رب رلايون، ته ڏاڙهين ڪهڙو ڏوھ.
رنان مڪر تنان تتر تال ڪن، رڌيون پڪيون ڪونجڙيون اُڏايون ڇڏين.
روھ رلا، مٿي کلا.