ھ
هُئي جنهن ۾ حقُ، تنهن نفيءَ جهڙو ناھ ڪي.
هُئي گهڻو اٻوجھ، سورن سونهائي سسئي.
هئڻُ ڪر حرام، کام ته کاهوڙي ٿئين.
هِتِ عمر جو اَهکُ، هُت مارو ڏينم ميهڻا.
هُتان آيو ڪو نه ڪو، هِتان لک وڃن.
هل هيئين سين هوت ڏي، پيرين پنڌ وسار.
هلو هلو ڪاڪ تڙين، جتي نينهن اُڇل.
هلڻ هارا سُپرين، روئان تان نه رهن.
همہ منصور هزار، ڪهڙا چاڙهيو چاڙهين.
هنج مڙيئي هنج، ميرو منجهن ناھ ڪو.
هو جي ڪن ڪپار جي، سوڌو سي نه سڻين.
هو چوئني تو مَ چئو، واتان ورائي.
هو ڇنني تون مَ ڇن، پاءِ اُميري اُن سين.
هو جي حق ڀڃن، سي ڪئن ستيون سُومرا؟
هو جي سورَ سُڄَن، سي مون پينگهي ۾ پرائيا.
هوتُ تنهنجي هنج ۾، پڇين ڪوھ پهي.
هوت هلندين کٽيو، جن انگن چاڙهيو انگ.
هوتن جي هيڪاند کي، روئان راتو ڏينهن.
هونءَ ئي هوندَ مئي، پر ٻڏيءَ جا ٻيڻا ٿيا.
هيءَ ڪميڻي ڪير، جا اَمُر کي آڏو اچي.
هيءُ هڏو ۽ چَمُ، گهوريو مُحب ميهار تان.
هيءَ هڏو ۽ چَمُ، پِڪ پريان جي نه پڙي.
هيئين ساڻ هليج، ته پنڌَ پاسي ڀر نبري.
هيڏا هاڃا ٿين، بُري هن ڀنڀور ۾.
هيڪر هئڻ ڇڏ، ته اوڏي ٿئين عجيب کي.
هٿُ پريان جي هٿ ۾، ٻئي کي ڏج مَ ٻانهن.
هٿان تو پيئي، ٿي ڪچو ڪيچين کي ڪرين؟
هڏين ڪونهي هيءُ، هوُ پڻ ڪينهين هن ري.
هڪ سسئي ٻيا سور، ويا پٽيندا پاڻ ۾.
هڪڙي پنهل ڪاڻ، ٻانهي ذات ٻروچ جي.