ک
کيرتي گانءِ جي لت به ڀلي.
کارڪ جي کارڪ، ثواب جو ثواب.
کاڌي کوھ به کٽيو وڃن.
کاڌو پرائو يا پيٽ پرائو.
کُٽو واڻيو وهيون سنڀاري.
کٽيو کائي فقير، لٺيون جهلي ڀولڙو.
کچڻي ناهي جو کائي وٺبي.
کدڙي جو زور، ادي جي اوزار تي.
کدڙي جي ڪمائي، ڏاڙهي ڪوڙائڻ ۾ پوري.
کڙھ تي ملي کير، ته جهنگ ڇو وڃجي.
کلندڙن مان خير.
کٽيو کائي مڙس جو، چي: جيئي منهنجو ابو.
کَل ته سهي، سودو رضا ئي آ.
کڻ کلو، ته ٿئي ڀلو.
کودڙو، پٽ کودڙي جو.
کوهن جا وات بند ٿي ويندا، پر ماڻهن جا ڪو نه ٿيندا.
کوڙيءَ کي ئي گهمرو.
کنئِي کپي ڪا نه، ڳولي لڀي ڪا نه.
کُھ پيو ڏيرپو، جنهن وڃايو ڀيڻپو.
کير آهي پير.
کيل ختم، پئسا هضم.
کير جو سڙيل، لسي ڦوڪي ڦوڪي پيئي.
کير ۾ جيتري کنڊ پوندي، اوترو مٺو ٿيندو.
کيتي سر سيتي.
کير جو کير، پاڻيءَ جو پاڻي.
کوھ جي مٽي، کوھ کي لڳي.
کاٽائو پٽ، ڪاڻو به ڀلو.
کائي پي، ڏوهٽا ڪوٺبا ڏاڏي پوٽا.
گ
گاھ سائي جو سائو، گاهي سڃي جو سڃو.
گابا وهن ته ڏاندن کي ڪير پڇي.
گُپت دان مها پُڃ. (ترت دان مها پُڃ.)
گڏھ پنهنجي سانوڻي هينگن ۾ وڃائي.
گدڙ جي ڪوڪ نه اونائي ته ڪوڙهيو ٿي مري.
گدڙ ڊاگ نه پڄي، آکي ٿو کٽا.
گڏي اڏجي يا لڏي ڇڏجي.
گڏھ ڇا ڄاڻي، گلقند مان.
گڏڙ جي گونھ ۾ ڪم پئي ته، وڃي ڏر ۾ لڪي.
گڏھ جو ماس ڪتي جا ڏند، ويٺو ڇڪ.
گڏھ پنهنجي ڄمار، هينگون ڪندي گذاري.
گڏھ ساڳيو، آٿر نوان.
گڏھ تي گلاب، هاريندي حيف ٿيو.
گلن ۾ گل؛ گُلاب.
گڏھ جو ڇا وس جو ٻيڙيءَ ۾ نه چڙهي.
گنجي کي، نڪا جونءَ جي نڪا لِيک جي.
گند گند سان نه ڌوپي.
گوڏا ورائبا ته پيٽ ڏانهن ئي ورندا.
گنجو کنهڻ کان نه رهي.
گِرھ گهٽ، چُلھ وٽ.
گهوٽ ڪنوار راضي، ته ڇا ڪندو قاضي.
گهر ۾ گنگا وهي ته ڪاشيءَ ڇو وڃجي.
گدامڙي سڪائبي، ته به کٽاڻ نه ڇڏيندي.