ڄ
ڄٽ جي ڄمار، ملوڪ جي رات.
ڄائو پُٽ، لٿي سڪ، پرڻيو پٽ، پيئي ڀِڪ.
ڄٽ پڙهيو، الله اڙيو. (نعوذ باالله)
ڄٽ ۽ ڦٽ، ٻڌا ڀلا.
چٽيءَ پسايو سُٽ، واڻئي وڌس وٽي، ڄٽي ليکي واڻيو مُٺو، واڻئي ليکي ڄٽي، مُٺي اهائي ڄٽي.
ڄٽ ڇا ڄاڻي، ڪڻڪ جي مانيءَ مان.
ڄڀ جي ترڪڻ کان، پير جو ترڪڻ چڱو.
ڄٽ سڄو سون، پر چُوت پتل جي.
ڄڃ پرائي، احمق نچي.
ڄٽ جي دمڙي ڇني چمڙي، واڻئي جو سؤُ ڪونهي ڀؤُ.
ڄٽ جي عمر، اڍائي کٿا.
ڄڃ ۾ سڃاڻي ڪو نه، مان گهوٽ جي پڦي.
ڄاڻي وڇونءَ جو منڊ به ڪين، هٿ ٿو وجهي نانگن ۾.
ڄڃ اچي مَنَھ پيٺي، ڪنوار ماءُ ڪتڻ ويٺي.
ڄڻي ڄڻي جو پنهنجو راڳُ.
جھ