ج
جاءِ چوي جوڙائي ڏس، شادي چوي ڪري ڏس.
جاڏي سُئي ويندي، تاڏي ڌاڳو به ويندو. (جاتي سُئي ويندي، تاتي ڌاڳو به ويندو.)
جاڏي پير، تاڏي خير.
جاڙِي به جڳ سان.
جت باھ لڳي، سا جاءِ سڙي.
جت باھ ٻري، ات سيڪ اچي.
جتي وڻ ڪونهي، اُتي ڪانڊيرو به درخت.
جتُ اچي سچائيءَ تي کڙھَ تي کير پياري.
جتي گنج، اتي رنج.
جتي پاڙا، اتي ڍيڍ واڙا.
جت دونهون هوندو، ات باھ به هوندي.
جتي پڄڻ ناھ پھ، اتي ڀڄڻ ڪم وريام جو.
جتي ماکي، اُتي مک.
جتي ماني، اُتي ماڳ.
جتي لوڀي هجن، اُتي ٺوڳي بک نه مرن.
جتي پڪي، اُتي کاڌي.
جڏهوڪا مينهن، تڏهوڪا پاڻي.
جڏهن تڏهن سنڌڙي، تو کي قنڌرائون جوکو.
جڳ مڙيوئي جوا بازي، ڪن کٽي ڪن هارائي.
جڳ مڙيوئي سپنو.
جمعو جمعو اٺ ڏينهن.
جنڊ کڻ ته جنڊ ڳورو پڙ کڻ ته پڙ ڳورو.
جنهن جو نالو نه کڻجي، تنهن جو پنڌ به نه پڇجي.
جِنَ جي دوستي، جيءَ جو زيان.
جنهن اڀرندي تاءُ نه ڪيو، سو لهندي ڇا ڪندو.
جنهن جي عمر جي خبر هجي، تنهن جا ڏند ڇو ڏسجن.
جنهن جي هٿ ۾ ڏوئي، بک مري سو ئي.
جنهن کي رب رکي، تنهن کير ڪير چکي.
جن ڪُونرن ۾ کاڌو، سي توبرن ۾ ڪيئن کائيندا.
جن کاڌا پلن جا پيٽارا، تن جا هينئڙا ويچارا.
جن کي ڏنيونسين ڄايون، تن سان ڪهڙا سينا ساهيون.
جن جو بُڻ بڇڙو، تنهنجو ميوو مٺو نه ٿئي.
جنهن کي وات آهي، سو کائي ٿو.
جنهن کي ساھ کنئي سُڌ نه پئي، تنهن سان ڪهڙو سور سلجي.
جنهن جو پڇ کڻ سا مادي.
جنهن جي ماني، تنهن جي ڪاني.
جنهن جي واٽ نه وڃجي، تنهنجو پنڌ نه پڇجي.
جنهن جي در تي پلي، تنهن جي ذات ڀلي.
جنهن نه چيو، تنهن گهڻو چيو.
جنهن چيو، تنهن ڪيو.
جهڙا روح، تهڙا ختما.
جهڙي ڪرڻي، تهڙي ڀرڻي.
جهڙي سٺ، تهڙيون ٽي ويهون.
جهڙي ڇالي تهڙي پني، هن لاهي هن کي ڏني.
جهڙي نيت، تهڙي مراد.
جهڙو ديس، تهڙو ويس.
جهڙو ٻج، تهڙو اَنُّ.
جهونو ٿيو جهاز، سٽ نه جهلي سڙھ جي.
جهڙو لڳي واءُ، تهڙو ڏجي پٺ.
جهڙو سنگ، تهڙو رنگ.
جهڙو منهن، تهڙي مٺائي.
جھڙا گڏھ، تھڙا آٿر.
جهڙو اَنُّ، تهڙو مَنُ.
جيئن ٿڌ، تيئن وڌ.
جو چُلھ تي، سو دل تي.
جَوَ ڍيري، گڏھ رکپال.
جو اڌ ڇڏي سڄي ڏي ڀڄي، تنهن کي سڄو ته نه ملي پر اڌ کان به وڃي.
جَوَ پوکئي، ڪڻڪ ڪا نه لڻبي.
جو ڪري حبيب، سو نه ڪري طبيب.
جواني، ديواني.
جو نه ڪري پيءُ، سو ڪري پئسو.
جو اڳي، سو تڳي.
جو مُڙيو، سو جُڙيو.
جوڳي نه ڪنهن جا مِٽ.
جوڳي، رمتا ڀلا.
جيڏا اُٺ، تيڏا لوڏا.
جيڪو ڊڄي، سو وچ ۾ سمهي.
جيڪا تنهنجي من ۾، سا منهنجي ڪن ۾.
جيڪي ڪُني ۾ هوندو، سو پاٽ ۾ پوندو.
جيڪي گجندا آهن، سي وسندا ناهن.
جي رهڻيءَ نه رهيو سپرين، ته ڪهڻيءَ ڪبو ڪوھ.
جيڪو پاءُ اٽو کائي ٿو، سو سمجھ رکي ٿو.
جي وڃان وڃان ڪن، سي رهي رهندا ڪيترو؟
جيڪو ڀانئي، سو ڀاءُ.
جيسين سُکيو کڻي ساھ، تيسين بُکئي جو وڃي پساھ.
جيءُ خوش ته جهان خوش.
جيڪو نانگن جي ٻرن ۾ هٿ وجهندو، سو به نه بچندو.
جيڪو ڪري، اُهو ئي ڀري.
جيڏو الله، تيڏو آسرو.
جي پاڻيءَ ۾ لهندا سي ڦهنگن کان ڪو نه ڊڄندا.
جي اُکرين ۾ مٿا وجهن، سي مُهرين ڀر نه ڊڄن.
جيڪي ويا جاوا، سي آيا ساوا.
جيترا وات، اوتريون ڳالهيون.
جيڪي ڪري ناڻو، سو نه ڪري راڻو.
جيسين ساس، تيسين آس.
جيري لاءِ ٻڪري نه ڪهجي.
جي ويا، سي وسريا.
جيڪا مرضي مالڪ جي.
جنين پني کائي ڏٺو، سي کَٽي ڪيئن کائين.
جيڪا پئجچن جي، سا ساڌن جي.
جي ڄڻينِ، سي نپائين.
جيڪي ڪري گيھ، سو نه ڪري ماءُ پيءُ.
جي جاڳندي، ستي به سيئي.
جتي هر، اُتي گهر.
جتي ماني، اُتي ماڳ.
جڏهوڪا مينهن، تڏهوڪيون چِڪون.
جَڏا جياري، مُرڪندا ماري.
جُڙيءَ کي جس.
جنهن جو کائجي، تنهنجو ڳائجي.
جبل سان مٿو هڻبو ته مٿو ڀڄندو.
جنهن ساھ ڏنو، سو گراھ به ڏيندو.
جن مڱن کان لنگها ڀڄن، سي ئي لنگهن مُڱ.
جو ٻن ٻيڙين ۾ چڙهندو، تنهن جون ٽنگون ڦاٽنديون.
جو پنهنجي هلندو، سور به وڏا سهندو.
جو ڪَڇي نه ڦاڙي، سو کاري.
جهڙي تاڃي، تهڙي پيٽي.
هڪ ٽنگي جي ملڪ ۾ وڃجي، ته ٻي ٽنگ کڻي ڪلهي تي رکجي.
جيترو پڇندين، اوترو منجهندين.
جي هڻن، سي کڻن.
جيڏا ڌُوتا، تيڏا پُوتا.
جنهن ٿالهيءَ ۾ کائجي، ان ۾ ڇيد نه ڪجي.